Apiril hau estreinatzeko natorkizue beste harribitxi batekin. Uberto Pasolini erromatar-londondarraren pelikula borobila. Bere sinpletasunean, funtzionario baten (Eddie Marsan) gristasunetik eta orden obsesibotik abiatzen dena, inoren konpainiarik gabe hiltzen direnen pertsonetaz arduratzen dena, bere bihotz grisetik ateratako notarik politenak erabiltzen dituena.

Agurra ez izateko heriotza bezalakoa, eta behintzat bere konpainiarekin erritualen bat burutzeko, xumea bada ere, baina agur ekitalditxo bat. Inoiz ez baita berandu.

PD.- Hori behintzat merezi dugu denok, baita jenderik ankerrenak ere. Halaber, inoiz ez da berandu suminetik bakera igarotzen hasteko:

«Destaina diet. Niregatik, eguzkitan usteltzen geratzea zeukaten, hiriko kaleetan barrena hara-hona dabiltzan zakurren bazka izan zitezen. Baina ez dugu haiek bezalakoak izan nahi. Guk hilotzak errespetatzen ditugu, eta lurperatu egiten ditugu. Finean, gizakiak dira, haien gizatasuna ezbaian geratu bada ere».