Orain dela astebete hil zen Henning Mankell suediar idazle ezaguna. Minbizia diagnostikatu ziotenetik, hilabetez hilabete zutabeak idazten ibili zen prentsa idatzian, eta bizipen horietatik bere pentsamendua eta hausnarketak bildu zituen “Hondar higikorrak” (2015) izenburuko eleberrian ere bai.

Berri txarrak jaso berriak, modu ezin grafikoagoan idatzi zuen bizitza txikitu egion zitzaiola, ideiak eskastu, burua basamotu bihurtuz. Etorkizunean ezin pentsatu, eta orduan “behin eta berriz haurtzarora itzultzen nintzen“. Halaber, bera lagunduta egoteko suertea eduki zuen arren, oso sentikor azaldu zen trantze hauetatik bakarrik egoten diren pertsonenganantz. Gauetan sarritan sentitzen diren angustia eta paniko horien aurrean bakar-bakarrik.

Eta medikazioaz gain, komunikazioa (eta egia) zein garrantzitsua den azpimarratu zuen: “Ba al dago ezer inportanteagorik minbizidun gaixo batentzat egia esaten digutela konbentzituta egotea baino? Entzuten ditugun hitzak sinestu ditzakegula?”

Azkenik, iluntasunaz betetako egunei buruz ere idatzi zuen: “Egun haietan egin dezakezun bakarra da hortzak estutu eta nire burua behartu beste gauza batean pentsatzeko. Normalean funtzionatzen du. Egun gutxi batzuetan beldurrak partida irabazten du.”