130 urte igaro dira Lev Tolstoi-k klasiko handi hau idatzi zuenetik, eta orduko medikuek hilurren dauden gaixoengan erakusten zituzten jarrera urrunak ez dira hain desberdinak gaur egun. Senideen artean isiltasunaren konspirazioa ere nahiko antzekoa. Eta bitartean gorriak ikusten bakardadean, morfina bai baina giza berorik ez…

Tolstoiren liburutik Andu Lertxundiren blogera: Baldar gabiltza dolumin hitz egokiak asmatu nahian. Formula zaharrekin eroso ez, eta azkenean doluan dagoenarengana hurbiltzeko adorerik gabe. Batzuetan, zorionez, umore beltzak desblokeatzen du kontua, eta berba egokiak baino erabat lekuz kanpo dagoen zerbait botatzen dugu, irribarrea ekarri dezakeena behintzat. Esate baterako, “Gaitz erdi!” Mundiala!

Heriotza errituekin ere blokeatuta xamar gaude azken urteotan, “monoteismoan fedea galdu genuenetik” hain zuzen ere, Hedoi Etxarte-k zutabe bikainean apuntatzen zuenean bezala, bidenabar hileta zibil baten adibide ederra konpartituz.

Denen ixtorioak, Joxerra Garzia-k ederki idatzitakoa: “Heriotzari buruzko gure esan-idatziak topiko errepikatuak izan litezke, baina gertuko heriotza batek eragiten dizkigun sentipenak aldiro berriak dira.”

“Topikoak topiko, hainbeste zor diegu gure hildako kuttunei”. Hain zuzen ere, Joxerra.