You are browsing the archive for Humanizazioa.

Barkamenaz

%A %B %e%q, %Y in Humanizazioa, S(u/a)minetik bakera, Zineman

MaixabelItxi begiak, arnasa hartu lasai, saiatu beste pentsamenduak alboratzen. Saiatu kanpoko soinuei entzungor egiten. Eta saiatu burura ekartzen inoiz zeure biografian min gehien egin dizun pertsona hori, zerbait barkaezin hura egin zizuna. Eutsi pertsona haren irudiari, gogoratu sentitu zenuena (edo duzuna). Sentitu mina. Arnasa hartu lasai. Mina askatu. Eta saiatu pentsatzen pertsona hari barkatzen. Arnasa hartu. Mina askatu.  5 minutuko ariketa.

Itxi begiak, arnasa hartu lasai, saiatu beste pentsamenduak alboratzen. Saiatu kanpoko soinuei entzungor egiten. Eta saiatu burura ekartzen inoiz zeure biografian min gehien egin diozun pertsona hori, zerbait barkaezin hura egin zeniona. Eutsi pertsona haren irudiari, gogoratu sentitu zenuena (edo duzuna). Sentitu mina. Arnasa hartu lasai. Mina askatu. Eta saiatu pentsatzen pertsona haren barkamena. Arnasa hartu. Mina askatu.  5 minutuko ariketa.

Barkamena, errukia bezala, kutsatutako kontzeptu horietakoa da. Errefusa edo lotsa sentitu dezakezu planteatze hutsarekin, kutsadura harengatik. Eta, hala ere, zein beharrezkoa den, zein osatzailea den. Maila pertsonalean eta kolektiboan. Maixabel Lasak berak bigarren aukerei buruz nahiago du hitz egitea. Bera izanda, nire ustez, barkamenaren eredu nagusietakoa geurean. Erreferente moral handia. Ez dakit ikus-entzun duzuen “Maixabel” pelikula, baina karteldegiant opatuko duzue oraindik hemen edo han. Zoazte.

Aldea dagoelako barkatzen duzunean edo barkatzen eta ahazten ez duzuenean. “Herriak ez du barkatuko”, entzuten genuen kalean, irakurtzen genuen kaleko hormetan. Irati Goikoetxeak beste irakurketa posible bat izen bereko liburuarekin, aurreko linkean hari buruzko iruzkina topatuko duzue. “Cumplimiento íntegro de las penas”, entzuten genuen kalean. “Ni olvido ni perdón con los terroristas”, irakurtzen genuen kaleko hormetan…

Bestela, barkamena bera mendeku mota bat izan daiteke? Hor daukazue, nahi izanez gero, Eric-Emmanuel Schmitten liburua, “Barkamenaren mendekua” hain zuzen ere.

Eta amaitzeko, beste azpikontzeptu bat, laikoa bezain sakonki espirituala, gazteleraz “perdón no-dual” esaten dena. Honen inguruan eskola oso bat dago, euskaraz  Barkamenaren Eskola esangi genuena. Hor dabiltza Jorge Lomar eta Reyes Ollero gidaritza lanetan. Mila esker zeuri, Izan, hauen berri ematearren.

 

Paliatibista izan pandemiaren garaian (2)

%A %B %e%q, %Y in Humanizazioa, Osatzaile zauritua, Osatzetik Arintzera, Zaintzaileak

TitanicMusikariakMartxoaren amaieran izenburu bera zuen artikulua idatzi nuen, orduan lehenengo olatuan bete-beteta geunden sartuta. 8 hilabete geroago, bigarrenaren gordinenean. Beste hartan ahuntz bat ardien artean aukeratu nuen irudi moduan. Oraingo honetan, Titanic itsasontziaren musikariak. Horrela sentitu nintzen orduan, eta horrela sentitzen naiz orain ere.

Itsasontzia azkenean ez da guztiz hondoratuko, “salbatuko gara” modu batean edo bestean. Baina atzean lagatako hondamendia, eta falta dena, neurri itzelekoak dira. Paliatibista izatea garai hauetan zaurituetaz arduratzea da lehenik eta behin, gogor kolpatuak daudenak eta bizirik atera direnak. Dolu pila bat sortzen ari dira denbora gutxitan, hor lan ikaragarri handia dugu. Eskizofrenikoena guretzat da bizitzak salbatzen ere arduratzen garela, Covid19 pazienteak ere artatzen ditugunez.

Zainketa aringarriak egiten jarraitzea, mikrobiologia eta epidemiologia garai hauetan, aurrez aurreko kontsultak defendatzea da. Kutsatze arriskua alde batean eta presentziaren beharra bestean, haizea eta ura bezain beharrezkoa den presentzia. Ezin gara desagertu momentu hauetan, are gehiago, presenteago egon behar gara. Eskaera gainera gero eta handiagoa da, bigarren plano batean lagatako minbiziak, Alzheimerrak eta BGBK-k hor jarraitzen dute, ikusi nahi ala ez.

Paliatibista izaten jarraitzea, garai nahasi hauetan, hemen bakarrik bizi den gaixo pakistandar bronkitiko larri haren ondoan jarraitzea da, eta buru-belarri laguntzea haren herrialdera itzuli ahal izateko, bere familiarekin itzultzeko. Urteak eman ditu hemen nola edo hala bizitzen, oxigenoari lotuta, arnas falta lagun. Lan egiteko erabat desgaitua. Diru iturria auskalo non eduki duelarik. Urteak eman ditu bere semeetako bat handik ekarri nahian, semeak bera zaintzeko, Ez dakit noraino barneratuta daukan bizitzaren amaieran dagoela, trasplanterik ezin diotela egin, eta arnasestua baretuko diona morfina izango dela. Baina ziur aski erabakirik hoberena hartu du etorriko dena behintzat senideen alboan igarotzeko. 

Horrelako istorioekin arduratuta egotea ez du lankide askok ulertuko. Denbora galtzea edo indarrak alferrik xahutzea dela pentsatu dezakezu EPIa 24 orduz jantzita mentalki badin badaramazu, ez baduzu eranzten tarteka eta koronabirusetik haratago begiratzen. Ez da erraza, baina bizitzak salbatzen saiatzeaz gain badaude beste zeregin garrantzitsu batzuk ere. Ez dut batere gustuko hizkera belizista, baina erretagoardia ere beharrezkoa da. Paliatibista izatea momentu hauetan da atzera eta aurrera ibiltzea zelai zabal hauetan.

Honetaz gogoratuko gara datorren urtean eta datozenetan ere. Egindakoaz eta ez egindakoaz. Eta espero dut damuak baino pozak sentitzea.

#pallicovid

Enigma eta estigma artean

%A %B %e%q, %Y in Dolua, Humanizazioa

UIK 2020Udako ikastaro bat antolatzea eta aurrera atera ahal izatea, beldur kolektibo honen erdian, jada arrakasta da. Aurrez aurrekoa eta ‘on-line’ bidez aldi berean izatea, txalotzekoa, eta edukiera beteta egotea lortzea, poz-pozik egoteko modukoa. Hau gertatu da bi egun hauetan, Donostiako campusean, suizidioari buruzko ikastaroan (EHUk + Biziraunek antolatuta).

Hemen laburpen bat, apunteen bidez:

Agustin Erkiziak, ikastaroko zuzendaria, beste pandemia honen zenbakiak gogoratu zituen, 800.000 pertsona  urtero hiltzen dira munduan euren buruaz beste eginda. (Birusaz gain, ematen du badagoela zertaz kezkatzeko). 

Joxe Arregi teologoak, Noa Pothoven neska herbeheretarraren zoritxarreko kasua ekarri zigun, eta honen haritik,  Francisco Aita Santuak erakutsitako talante desberdina, epaiketarik gabekoa. Dotrina katolikoan aldaketarik ez dela egon aitortu zuen Joxek, hala ere. Bestela, suizidio batean humanitatea eta onginahia egon daitezkeela esan zuen. Eta suizidak martiriak direla, etimologikoki “lekukoak”.

Andrea Gabilondo psikiatrak Euskadiko estrategiaz jardun zuen, 2019an abiatuta. Arazo hauei alde askotatik aurre egin behar diegula azpimarratu zuen, osasungintzatik ez ezik, hezkuntzatik, zerbitzu sozialetatik, instituzioetatik… Eta datu batekin gelditu naiz: Suizidioen %25-30a prebenitu daiteke. Kokatzen hasteko.

Ernesto Gutiérrez-Crespo psikopedagogoak nerabeei buruz hitz egin zigun. Bullying aipatu zuen faktoreen artean, gizonezkoengan suizidioaren prebalentzia askoz handiagoa, eta adin hauetako pertsonekin bizitzaren zentzua topatzearen garrantziaz.

Pedro Martín-Barrajón psikologo madrildarrak zelan izaten den emergentzietako arreta suizidioan azaldu digu. Bai, pelikulan agertzen dena bizitza errealean ere gertatzen da. Esaldi bat, Edwin S. Shneidman suizidiologia modernoaren aitarena: “Suizidioa behin betiko irtenbidea da sarritan iragankorra den arazo baterako”. Halaber, koronabirusa eta suizidioaren arteko lotura iradoki zuen…

Jon Garcia Hormaza psikiatrak suizidio arrazionalaren kontzeptua ekarri digu, ondo hausnartutakoa dena eta bulkadekin lotuta ez dagoena. Hor, hain zuzen ere, prebentzioak badauka zeregina. Halaber, autopsia psikologikoak ere existitzen zirela berria izan da niretzat.

Mahai inguru berean heriotza duinari buruz tokatu zait jardutea, nahi baino luzeago joan zait, gustura. Eutanasia, ortotanasia, zainketa aringarriak, heriotza ona definitzeko hamaika gakoak. Eta distanasia beste aldean, basakeria terapeutikoaz, utzikeria terapeutikoaz.

Eva Bilbao erizaina, gure mahaian moderatzaile, hurrengo mahaian hizlari ibili da. Bihotza ipini dio bere tarte horretan, eta bere ohiko grina transmititu du, erabat ongi etorria dena. Biziraunen izenean aritu da, gaur egun estatu mailan elkarterik aktiboenetakoa dena (Aurtengoa, laugarren uda ikastaroa!). Pozik eurekin bidelagun izateaz!

Andoni Ansean Espainiako Suizidiologiaren presidentea da eta ikastaro hauen ko-antolatzailea, erreferentziazko aditua esparru honetan eta egun hauetan aurrez aurre ezagutu ahal izan dudana. Gasteiztar bat Madrilen.

Enrique Sainz de Murieta foruzaina da, eta oso pozgarria da ikustea polizien artean ere (suhiltzaile eta abarrekin bezala) humanizazio prozesuetan interesatzen direla, entzutearen garrantziaz, aldamenean egotekoaz, disponibilitatea erakustekoaz.

Amaitzeko, Edurne Pasaban alpinistak lehenengo pertsonan kontatu digu zer den suizidiotik bizirik ateratzea, inolako zentzurik ez topatzea bizitzari, kaleko jendeak pertsona arrakastatsua zarela uste arren. Familiaren eta lagun onen garrantziaz. Zortzimilakoak izan ziren bizitzari lotuta jarraitzeko heldulekua. Eta orain esparru honetan buru-belarri laguntzen dabilela.

Ederrak irakaspenak. Oso eskertuta.

Miguelen alaba

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Humanizazioa, Onkologikoak, Onkologikoak ez direnak

vietnamcomicAtzo premiazko moduan paziente bat ikusi nuen kontsultan (zorionez ez du ezer larririk ematen). Lehenengo begi kolpean, maskaren azpian, ezagutu ninduen, eta bere burua aurkeztu zuen aspaldiko paziente baten alaba bezala. Miguel aitaz gogoratzen naiz, aurpegia modu lausoan etortzen zaidan arren. Hurrengo kontsulta egunean ekarriko dizkidala argazkiak esan dit.

Horra hor aurrez aurreko kontsulten garrantzia. Elkar ikustearen garrantzia, eta beste modu batean hitz egin ahal izatearena. Pandemiaren garai gogorrenetan ere mantendu nuen gutxieneko arreta kontsultan aurrez aurre (Paliatiboetan bereziki), eta hemendik aurrera horrela jarraitzeko asmo osoa daukat. Onurak begi-bistakoak dira, hitzez hitz.

Eta aurrekarien garrantziaz idatzi nahi nuen post honetan, halaber. Besteak beste familia aurrekariak, nondik gatozen jakiteko, noren zainketan ibili zaren aurreko urteetan, zein dolu edo doluak dituzun, noren alaba zaren. Badago esaldi bikain bat esaten duena adeitasunez tratatzeko jende guztia, aurrean daukazunak zer zauriak dituen ez dakizulako.

Egun hauetan komiki bat irakurtzen nabil (zenbat pozten naiz Zarauzko liburutegia berriro martxan dagoela!): “The Best We Could Do: An Illustrated Memoir” (Thi Bui, 2017), gazteleraz “Todo lo que pudimos”. Bertan, egileak kontatzen du haren istorioa AEBetan etorkin moduan, Vietnamdik joandako familia baten alaba izanik. Aurreko hamarkadetan jatorrizko herrialdean gertatutako egoera latz guztiak, Frantziako Indotxina zenetik AEBetako Vietnamgo inbasioa arte (Bidenabar, ondo datorrena historia garaikidea errepasatzeko).

Nondik gatozen, noren zainketan ibili garen, noren seme-alabak garen edo ginen. Denok ahal duguna egiten dugulako.

Mila hildakotik gora

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Humanizazioa, Onkologikoak ez direnak, S(u/a)minetik bakera

Covid19MapaZenbakiekin neurtzen ditugu osasun datuak, hondamendien ondorioak, hauteskundeen emaitzak, indikatzaile ekonomikoak, greben jarraipen maila… Zenbat hildako, zauritu, sendatu. Zenbat ospitalean, etxean, ZIUetan. Kurbak, portzentajeak, mapak. Filosofia paliatibistaren arabera, badakigu zenbaki guztien atzean izen-abizenak daudela, biografia zehatzak. Humanizazioaren mugimenduan argi adierazten dugu pertsona bakoitzak axola duela.

Aldi berean, neurketak behar ditugu kokapena behar dugulako, non eta nola gauden jakiteko momentu bakoitzean. Mila hildakotik gora daramagu pandemia hasi zenetik Araba, Nafarroa, Bizkaia eta Gipuzkoan. Hau guztia hastear zegoela, ahots ugari altxatu ziren goseteak mundu mailan eragindako zenbaki lizunak gogorarazten: 8.500 ume hiltzen dira egunero desnutriziogatik munduan, adibidez. Azkar irakurtzen diren datuak eta zailak direnak benetan barneratzen.

Mila hildakotik gora, ETAk eta beste talde hiltzaile batzuk (GAL, BVE…) 50 urteetan zehar zenbaki hotz horiek laga zituzten, atzean izen-abizenak eta biografia zehatzak dituztenak. Zerrenda luzea da 5 hamarkadetan 4 probintzietan, 7 probintzietan, Katalunian, Espainian. Horien guztien artean, bi pertsonen istorio konkretuak ekarri genituen SB proiektuan gogora, bi aita, bi alaba.

Zenbakiak. Suizidioarenak ere hausnatzeko modukoak dira. Zenbat hildako eragiten dute egunero minbiziek 4 probintzietan? Zenbat Alzheimerrak hilabetero 7 probintzietan? Biriketako Gaixotasun Butzatzaile Kronikoak Espainian? Bihotz Gutxiegitasunak Frantzian?

Zorion Nazional Gordina ez da zenbakietan bakarrik neurtzen. Hor sartzen dira faktore kualitatiboak ere, kontzeptu abstraktuak, ikusezinak, ukiezinak: ongizate psikologikoa, osasuna, denboraren erabilera, hezkuntza, aniztasun kulturala, erresilientzia, gobernu ona, komunitatearen bizitasuna, aniztasun ekologikoa eta bizitza standardak.

Bhutan da azken kontzeptu global honen sustatzailea. Mapan begiratzen baduzue, Himalaiako ekialdean topatuko duzue.

 

 

Paliatibista izan pandemiaren garaian

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Humanizazioa, Osatzaile zauritua, Osatzetik Arintzera, Zaintzaileak

Sheep-and-Goats-Together-FIMartxoaren amaiera honetan, zeinek esango zigun hilabetea hasi genuenean egoera honetan egongo ginela? Gure bizitzak (eta heriotzak) gogor astindu ditu pandemia honek. Geure Wuhan bihurtu da Gasteiz hiria, eta egunez egun goaz moldatzen egoera berrietara ospitale, osasun zentro eta zahar egoitzetan.

Egun hauetan artikulu interesgarri bat irakurri dut zainketa aringarrien rolari buruzkoa krisialdi global honetan: “Start thinking about palliative care in time of a pandemic”Ez dira gutxi osasungile artean, koronabirusaren aurreko munduan, arlo paliatibista ondo ulertu ez eta bigarren mailako esparrutzat jotzen dutenak. Une latz hauetan zer esanik ez. Hala ere, artikuluaren egileak (Cristoph Ostgathe, EAPCren presidentea) aldarrikatzen du geure lana gako moduan, giza eskubide bezala, alferrikako luxua baino.

Izan ere, aste hauetan konturatzen naiz nire inguruan, gure ospitalean, zein kaltegarria den hausnarketa garrantzitsuak  ez edukitzea landuta, hauskortasuna eta heriotzaren errealitatea barneratuta, geure propioetatik hasita. Zenbat frustrazio, zenbat beldur (paniko). Eta gu ez gara libratzen, noski, baina uste dut gure ikuspuntuak ematen digula perspektiba onuragarri bat.

Aste hauetan, hildako gaixoen txosten klinikoak arretaz egitea eta familiei bidaltzea dolumin gutun batekin batera garrantzia handiagoko lanak dira. Isolamenduan komunikazio eta informazio kanal hori mantentzea oso positibotzat jotzen dut. Telefono bidezko harremanak areagotzea bezala. Modu puntualean kontsulta presentzialak ere egitea.

Ikusten ari gara zein zaila izaten ari den gaixoen ondoan egon ahal izatea ospitaleetan (egoitzetan eta etxeetan) senideentzat. Zaintzailea zaintzea ez ezik, gaixoa zaintzea ere zelan zaildu den. Hileta erritoak zenbat dauden baldintzatuta. Doluak lantzea zein konplikatu bilakatu den. Psikologoak egiten ari dira ahal dutena, SECPALetik dokumentu hau helarazi digute.

Arintzetik osatzera pasatu gara, edo osatzen saiatzera. Paliatibista jarduerak baino internista eta neumologo zereginak egiten gabiltza. Hori ere gertatzen ari da. Baina, lehen esan bezala, orain konturatzen gara zein positiboa den kontzeptu potoloak aurretik landuta edukitzea: Erresilientzia. Errukia. Komunitatea. Eskuzabaltasuna. Elkartasuna.

Info+: “Coronavirus and the palliative care response” #pallicovid

Death Cafe Euskadi

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Dolua, Humanizazioa, Zaintzaileak, Zarautz Errukitsua

ElurraBilboOrain dela 6 urte abiatu zen HUCI mugimendua Madrilgo ospitale batetik mundura, zainketa intentsiboak humanizatzeko ekimen iraultzailea, Gabi Heras buru. Azken urteotan ezagutu dudan sare interesgarrienen artean dago, zalantza barik, eta Granadako jardunaldietan parte hartzeko eta bertatik bertara ezagutzeko plazerra eduki nuen 2017 maiatzean.

Bi hilabete lehenago, 2017ko martxoaren 23an, HUCIk koordinatu zuen Death Cafe masibo bat aldi berean Penintsulako eta Latinoamerikako 20tik gorako lekuetan, besteak beste Zarautzen (eta Gasteizen, Madrilen, Bartzelonan, …). Hori izan zen Gipuzkoan egindako lehenengo DCa, Amaia Arcek eta biok antolatu genuena. Hilabete batzuk lehenago, Gasteizen, egin zuten lehendabizikoa Euskal Herrian eta espainiar estatu guztian, Naomi Hasson eta Iñaki Saralegui izan ziren aitzindariak. Getxo izan zen lehenengoa Bizkaian.

Hiru urte geroago, 2020ko martxoaren 23tik 27ra, Euskal Autonomia Erkidegoko 20tik gorako tokietan antolatuko dugu DCa, Zarautzen gure herrian ere bai. Eta zoriak ekarri du egun horietan Iruñean ere deitu izana. Gune bat sortu dugu Facebooken eta bertan kontsultatu daitezke egunak eta udalerriak, Death Cafe Euskadi izenekoa. Pozgarria da ekimen hau gure lurraldean zein harrera ona eduki duen antzemateak, eta zenbat pertsona mugitzen ari dira ilusio handiz honen atzetik. Sare mundiala sortzen ari gara.

Azukrerik gabe (“Ur Handitan”, ETB1).

 

Miñan

%A %B %e%q, %Y in Dolua, Humanizazioa, Literaturan, Zarautz Errukitsua

MiñanIbrahima Balde etorkin ginearraren bizipenak jaso ditu Amets Arzallus-ek liburu honetan. “Miñan” anaia txikia esan nahi du fula hizkuntzaz. Eta minari buruzko kontakizuna da hau. Min fisikoa, pertsonen trafikatzaileek edo poliziek emandako kolpeen mina. Ihesean ibilita, edozein tokitan lo egitearren jasaten duzun mina. 

Arimako mina, aitaren heriotzak eragindakoa. Edo anaia txikiarena. Bata hirian, bestea itsasoan. Doluaren mina, eta migrazioarena. “Getxo Zurekin” ekimen errukitsuaren barruan, hain zuzen ere, Ana Uribe psikologo eta tanatologoak honi buruzko tailer bi prestatu ditu hilabete honetan Algortan. Beti ere atzean lagatzen duzunaren mina da.

“Miñan” bidaia kronika desberdina da. Turista edo bidaiari batek egindakoa baino behartutako etorkin batena (etorkin guztiak behartutakoak dira, egia esan). Ginea-Konakry, Mali, Aljeria, Libia… Euskal Herria.

“Orain badakit norbait hiltzen denean izoztuta gelditzen dela. Edo beharbada lehenik izozten da eta gero hiltzen, horrekin zalantza daukat”. Ibrahima Balde.

 

Katanga

%A %B %e%q, %Y in Dolua, Humanizazioa, Onkologikoak

UdazkenaUdagoienik udazkenena izaten ari da aurtengoa. Azken urteotako miraria, uraz blai, berdeek, gorriek, horiek, laranjek eta marroiek mozkortuta. Emankorra. Poz-pozik.

Debagoieneko ospitalea ere udagoienak hartu du. Bata bertzearen atzetik ospitaleratu eta hil dira aspaldiko gaixoak eta aste hauetan ezagututakoak. Onkologikoak eta ez direnak. Tartean, rokero zahar bat baino gehiago. Tarteka, batzuk etxean bertan hiltzen dira, besteak geurean. Sagarrez sagar. Galdetzen badidazue ea geuk zelan kudeatzen dugun emozionalki hau guztia, erantzuna argi dago. Norberak ahal duen moduan.

Esperientziak laguntzen du, nire kasuan, eta kontuari aurrez aurre begiratzeak. Eta aitortzeak nik ere dolua egin behar dudala pazienteekin, batzuekin lan handiagoa eskatzen didala, edukitako harremanaren arabera, prozesua zelakoa izan denaren arabera, zenbat iraun duen, agurrik egon den ala ez. Abiatzen gara errealitate batetik: Sagarrak baino pertsonak direla (garela). Batzuk gorriak, bertze batzuk berdeak, horiak, laranjak edo marroiak. Humanizazioak hau dakar, sentitzen dugula, existitzen garela.

Katanga Kongoko hegoaldearen eskualdea da, Zaire izandakoa. 1960-1970eko hamarkadetan independentziaren aldeko mugimendua egon zen, mugakidea den Angolarekin lotutakoa. Akaso honengatik edo auskalo zergatik, Arrasaten Katanga izeneko taberna egon zen. Ez dut ezagutu, suposatzen ari naiz desagertu egin zela. Baina ezagutu dudana bertako familia kide bat izan da, lankidea ere izandakoa. Saltsa askotako perrexila, bertzeak beste Mondragoeko danborradarena. Errealzale leiala, alaia, limurzalea. Urte onetan berarekin ospitalean gurutzatzeak zekartzan loreak, hitz ederrak eta muxuak. Bizipoza.

Haren alboan egoteko zoriona eduki dut, haren azken egunetan. Asteak pasatu dira hil denetik, baina orain etorri zait barrukoa husteko aukera. Eskerrik asko R, bihotzez, konfiantzagatik.

 

 

Espiritualtasunaz

%A %B %e%q, %Y in Beste terapia batzuk, Bizi gara!, Humanizazioa, Mendian Hil Hirian Hil

ArantzazuGaur Arrasateko ospitalean, Juan Rodríguez lankideak (Familia Medikuntzaren R4 egoiliarra) saio kliniko bikaina eskaini digu “Espiritualtasuna zainketa aringarrietan” izenburupean. Hitz potolo hauek izpiritu asko uxatu ditzaketen arren,  “errukia” berbarekin gertatzen den moduan, gaurkoan bete-beteta egon da aretoa. Eta hori, hasteko, oso pozgarria izan da. Juanek ederto tira egin du SECPALeko espiritualtasun lan-taldeak egindako monografiatik, Enric Benito, Pilar Arranz, Javier Barbero, Ramón Bayés, Javier Barbero, José Carlos Bermejo, Iosu Cabodevilla eta Julio Gómez egileen artean ditugularik.

Espiritualtasuna edo galdera potoloak, bizitzaren misterioa eta heriotzarena. Planetaren sorreraren misterioa (planetaren suntsipenean hainbeste misteriorik ez dago). Bizitzaren esanahia. Nondik gatoz eta nora goaz? Txikitatik egindako galderak, larritasun existentziala sortzen digutenak, baina adinarekin berreskuratzen ditugunak. Are gehiago bizitzaren amaieran egonez gero.

Jaungoikoa hil eta gero, eta Juanek bineta mundiala ekarri digu gaurkoan (Marx, Freud, Nietzsche eta Darwin gangster moduan beltzez jantzita pistola banarekin), noraeza eta hutsaren sentimenduak orokorrak dira. Hortik Ekialdeko tradizioetatik etorritako heldulekuak, yoga, tai-chi, mindfulness, chikung eta abar luzea, kulturalki kristaua izan den gure munduan ondo txertatzen ari direnak. Eta oso lagungarriak izan daitezkeenak bizitzaren amaieran, bakearen eta orekaren bila, zentzuaren xerka. Ongi zabalduta daude zainketa aringarrien profesionalon artean. Ongi etorriak.

Bestela, nire uste ‘harroan’, kristautasunak badauka ehundaka urtetako ondarea oso aprobetxatzeko modukoa dena, boladaz pasata egon arren. Gregoriar kantua esate baterako, mantra modukoa egindakoa eta meditaziorako ezin hobea. Monasterioak eurak zure baitan biltzeko leku moduan, zarata guztietatik at. Etxetik hain gertu dauden aukera horiek guztiak.

Izan ere, eta galdera batekin amaituko naiz, zer d(ir)a sentitzen d(it)uzun hori(ek) Arantzazu bezalako paradisuan?

Featuring WPMU Bloglist Widget by YD WordPress Developer

Skip to toolbar