You are browsing the archive for Oroimenean.

Guarpenaren alte

%A %B %e%q, %Y in Mendian Hil Hirian Hil, Oroimenean

FidelaBernatLiluratu ninduen gaztetan. Exotikoa, antzinakoa, erabat erakargarria topatu nuen. Bolada bat ibili nintzen Erronkariko Uskararekin gora eta behera, 20 eta piko urterekin, eta garai berean hasi nintzen Nafarroako Pirinioa ganoraz deskubritzen. Zorrotzako lagun batzuekin 2-3 asteburu eman nituen hango bazterrak ondo ezagutzen, 1990eko hamarkada hartan.

Behin eta berriz itzuli izan naiz, batez ere ondoko ibarrera, Zaraitzura. Baina ondo gogoan dut Izaban behin topatu nuena, hileta-segizio tradizional bat, herria zeharkatzen. Montxo Armendarizen pelikula bat izango balitz bezala, baina bizitza errealean. Hango euskararekin batera, beste hainbat tradizio galtzen joan dira denborarekin.

Lehengo egunean Aitor Elduaienek galdetu zidan honi buruz Izabako Mendi Tourrean, MHHH eman ondorengo solasaldian. Heriotzaren kontzientziaren galerari buruz. Bai, hori ere galtzen joan gara, baina hain zuzen ere Erronkaribar edo Zaraitzuko ibar menditarretan zeozer gelditzen dela esango nuke, Iruñeko karriketan hainbeste ez dagoena. Uskararen oihartzunak bezala, zeozer hori. Mendialdean edo kalean hiltzea oraindik ere desberdina delako.

Ederra izan zen aurrekoan geure pelikula aire librean ikus-entzutea, izarren azpian, publiko gehiengo mendizale horren aurrean. Herriko auditorio ireki hartan, gainera, Zorrotzako aspaldiko bi lagun horiek egon ziren. 20 eta piko urte lehenago handik ibili ginen, Belagoako orduko aterpetxean. Asteburu haietako batean Burgira hurbildu ginen Pili Lanuzari entzutera, 8.000ko bat igo zuen lehendabiziko emakume nafarra berau. Berak esandako esaldi hori ordutik daramat nirekin, mendiak ez dira Himalaian hasten, geure inguruan baino, Abodiko tontorretan, Orhi, Ezkaurre edo Mahaian. Mendizale arrunta izan, nire kasuan bezala, Felipe Uriarteren sailkapen berriaren arabera, ala mintza treker, bulderzale ala bideberritzailea.

Sinestu ala ez, denborak aurrera jarraitzen du, ez gara duela 20-25 urte ginen horiek. Aldi berean, atzean pertsonak, bizipenak eta lekuak gelditzen dira. Geure esku dago oroimenari eustea.

 

Guarpenari ezau akabatan tenpra

(Oroimenari ez zaio amaitzen denbora)

 

Ene baitan bizi da

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil, Oroimenean

LesakaGeure haurtzaroa ez zen oso desberdina izan beste hainbatenarekin. Uda izaten zen urteko sasoirik hoberena eta esperotakoena, Gabonekin batera. Gaztaroan, zer esanik ez, gehitzen zenituen beste faktore interesgarri batzuk, herriko jaiak adibidez. Eta helduaroan ere udak mantentzen du lehentasunezko posizioa, oporraldiekin. Euskal Herritik kanpo bizi ginenean, Lekeitioko udatiarrak izan ginen urtez urte, hutsik egin barik. Eta bazegoen une berezi bat, tradizio bat, urtero mantentzen genuena: Egun euritsu bat aprobetxatzen genuen aitaren bihotzeko herrira joan eta hango familia bisitatzeko. Lekeitiotik joaten ginen Ondarroarako errepide bihurritutik Gipuzkoa aldera, eta hortik Nafarroako iparraldera.

Hondartza aldatzen genuen barnealdeko bazter horiekin, Bera eta Lesakakoak, sarritan baita Lapurdikoak ere. Liluragarria zen mundu hori niretzat txikitan, frantziar kutsu horrekin. Neurri handi batean baserriaren mundua, herriarena, euskararena. Barru-barruan txertatuta gelditzen diren kontuak dira. Hori guztia nire baitan bizi da ordutik. Lotura beste bide batzuetatik gorde izan dut ilea galtzen joan naizen heinean, eta sendotuta gelditu zen lau urte zehatzetan, amatxi, abuelo, aita eta ama bertan Lesakan lurperatu genituenean. Maddi Ane Txoperenaren “Ene baitan bizi da” liburua irakurtzean hainbat pasarterekin bat egiten nuen, deskribatutako giroarekin. Lizuniaga eta Ibardin mendateetako alde batekoa zein bestekoa.

Atzo, udaren atarian, aitaren herrian aurkeztu genuen dokumentala, Felipek lagundu ninduen. Lesakara joateko egun horietakoa izan zen, euri pixka bat tartean. Egun batzuk lehenago Etxalarren mendi buelta ederra egin genuen Kaik eta biok. Eta atzo beste tontor biografikoa izan genuen pelikulari esker. Beste zirkulu bat, lotura apur bat gehiago sendotzeko. Orain loratzen diren zuhaitz hauek dira duela 40 eta piko urte ereindakoak eta urtez urte ureztatuak. Sekulakoa da hau sentitzea ene baitan. Ez dauden horiek bertan bizi dira.

Zenbaki hotzak

%A %B %e%q, %Y in Oroimenean, S(u/a)minetik bakera, Zineman

paris-france2015eko azaroaren 13an 130 hildako eta ehundaka zauritutako pertsona laga zituzten eraso basatiek Frantziako hiriburuan. Ondo gogoratzen naiz non nengoen gau hartan: Ordurarte egon gabeko herri txiki batean, Altzon nengoen, Tolosaldean. “Aulki Hutsak” aurkeztera joan nintzen, bertan afaldu eta azken portukoa hartu ostean autoan muntatu nintzen. Irratia piztu eta entzun nuen albistea. Hurrengo egunean hegazkina hartu behar nuen Maputoraino (Mozanbike) joateko, Istanbuldik igarotzen.

Egun hauetan, izugarrikeria horri buruzko seriea ikus-entzun dut Netflixen: “13 novembre: Fluctuat nec mergitur (Gédéon eta Jules Naudet, 2018). 3 ataletan banatuta dago dokumentala. Eta akaso interesgarriena da azken atalaren amaiera, doluan bete-betean sakontzen duena. Eta elkartasun keinuetan fokua ipintzen duten tarteak ere, chapeau!(Eskerrik asko Basi!). Hain zuzen ere, aurtengo mezua iritsi zait Baketik elkartetik, bere soiltasunean: “2020ko krisi honetan ikasi dugun erresilientzia elkartasun bihur dadila 2021ean”.

Zenbaki hotzak dira, izen-abizenak falta dira eta hainbat azalpen, 2020ko azaroaren 11an Covid19ak Frantzian 1.220 hildako laga zituela esaten badugu. Azaroaren 14an 931. Azaroaren 18an 1.219. Egia da zenbakien dantzak zorabiatu egiten gaituela, perspektiba galdu arte. Konparaketak egin dira koronabirusaren heriotzen kopurua eta hegazkin istripuen artean. Nolabait konturatzeko bat-batean gertatzen diren heriotza hauek guztiek zein magnitude daukaten. Berdin egin genezakeen atentatuekin konparaketa: Parisko atentatu hura halako 10, halako 7…

Goian beude.

 

Postigoren kronikak: Urte haiek

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Oroimenean, S(u/a)minetik bakera

postigoFernando Postigo Silva argazkilari donostiarrak urteetan lan egin zuen “Diario Vasco” egunkarian. Haren biografia interesgarritik haratago, 1977-2001eko tartean egindako argazkien bilduma erakusgarri dute San Telmo museoan azaroa arte.

20 eta piko urte haietako gehien-gehienak Euskal Herritik kanpo eman nituen. 1971an jaio nintzen ni, eta 77-79ko lehenengo argazki horiek Diasporakoa garai hartara eramaten naute. Badago bat Star Wars-eko lehenengo pelikula Zinemaldian Carrie Fisher eta Harrison Fordek aurkeztu zutenekoa. Bestela, Arconada, López Ufarte eta Satrustegi gazteen erretratua aldagelan, irribarretsu, natural, gaurko aditibo horiek guztiak barik. Eta Atotxa! Tenplua ezagutzeko zortea eduki nuen, eta giro hura. Madrilen eta Valladoliden bizitzen harrapatu ninduen txapeldunak izan ginenekoak.

Donostiako portua, ordukoa, itsasontzi horiekin guztiekin bete-beteta. Lekeitiokoa ezagutu nuen nik urte haietan, uda zoragarri haietan. Kaleko manifestazioak, gizon bizardunak, ukabilak, ezinbestean Edurne Portela idazle santurtziarraz eta “Mejor la ausencia” haren liburuaz gogoratu naiz. Hor ere heroina agertzen zen, Postigoren argazkietan bezala, “27 horas” pelikulan bezala, bere gordintasunean.

“Argala”. Aita Barandiaran. Carlos Garaikoetxea. Adolfo Suárez. Felipe González. Joseba Arregi. Mikel Zabalza. Joan Paulo II.a. Albako Dukesa. ETA p.m. (VII. Biltzarra). Joan Manuel Serrat. Lou Reed. Alfredo Landa. Victoria Abril. Enrique Rodríguez Galindo. Pakito Arriaran. Leonard Cohen. Txomin Iturbe Abasolo. Luis Roldán. Jorge Oteiza. Eduardo Chillida. Joaquín Sabina. José María Ruiz Mateos.

Eta Morlans auzoko tiroketa 1991an. Zarautzen nengoen, eta “Hertzainak” ikus-entzutera joan behar ginen Donostiara. Manifestazioa eta kale borroka egon ziren kontzertuaren ordez. 1996an Fernando Múgica eta Gregorio Ordóñezen erailketak. Negu hartan sekulako elurtea kostalderaino iritsi zen, eta udaberrian Euskal Herrira lan egin eta bizitzera etorri nintzen, bertan gelditzeko asmoarekin. Euria dago presente ordurarteko argazki haietan, ordutik badakigu zer gertatzen ari den klimarekin.

José Ortega Lara, 1997 (4 urte geroago Arrasateko ospitalean hasi nintzen lanean, udalerri horretan bahituta eduki zuten). Miguel Ángel Blanco, urte hartan bertan, lurrikara 24ko magnitudekoa Richter eskalan. Lekeition nengoen erail zutenean, eta Bilbon bertatik bertara bizi nuen ondorengo egunetan kaleko giro tentsio handikoa. José Luis López de Lacalle. Odón Elorza. María San Gil.

Iñurrategi anaiak. Kursaal Jauregia (eta Guggenheim). Harkaitz Cano. Rigoberta Menchú. Mikel Laboa. Lilatoia. Pedro Subijana, Juan Mari Arzak, Karlos Argiñano. Anjel Lertxundi. Irungo San Martzial…

Eta agertzen ez direnak baina gogoratzen ditugunak.

Dolu kolektiboak

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Dolua, Mendian Hil Hirian Hil, Oroimenean, S(u/a)minetik bakera

zugarramurdiPasa den uztailaren 28an 20 urte egin dira Felix Iñurrategi Karakorumen  hil zela, 33 urterekin, Gasherbrum II menditik jaisten ari zela. Nire ustez, Euskal Herrian azken hamarkadetan piztu den dolu kolektiborik handiena izan da. Zergati askotako heriotza ezagunak egon dira geurean, istripuek, gaixotasunek, hilketek, suizidioek eta abarrek ekarritakoak. Batzuk benetan mediatikoak eta oihartzun handikoak. Baina Felixen heriotzak sortutakoa erabat berezia izan zen, gizarte mailan lurrikara emozional itzela eragin zuen, ez zegoen oztopo ideologikorik hurbiltasun enpatiko hori eragozteko.

Asko eta asko gogoratzen gara non geunden albistea jakin genuenean, neu lanean Gurutzetako ospitalean, eta samina konpartitutakoa izan zen Larrialdietako zerbitzu hartan. Amankomuneko geure lehengusu edo lagun bat hil izan balitz bezala gertatu zen, benetan bitxia izan zen. Urteetara, Felixen aita eta ama ezagutzeko abagunea eduki nuen, Arrasateko kontsultan, eta Alberto anaia bera. Hunkitu nintzen Albertok egindako dokumentalarekin Kafe Antzokian arratsalde hartan, bertako publiko guztia bezala, hunkimen kolektibo gogoangarria izan zen.

Uztailaren 29an 20 urte ere bete dira Juan Mari Jauregi Tolosan ETAk erail zuenetik, 48-49 urterekin, nik orain ditudanak. Albistea jakin nuen Zugarramurdirako bidean, kotxean nihoala gurasoekin, Euskaldunon Egunkariak antolatutako jaialdi eder batera gindoazen uda betean, 2000. urtean. Askok nabaritu genuen astindua, baina gizarte mailan oztopo eta blokeo mordo bat zegoen enpatia sentitzeko, eta are gehiago adierazteko, dolu kolektibitate zabalagoa izateko. Urteetara, Maria alaba ezagutzeko abagunea izan dut, “S(u/a)minetik bakera” proiekturako jaso genuen kolaborazioa dela-eta, Jon Maiarekin batera egin zuena.

Publikoa da Mariak egindako lana berradiskidetzearen alde, bakearen alde, eta are ezagunagoa Maixabel emazteak ildo honetan egindako jarduera ofizial guztia, erreferentzia argi bat. Nolako egurra, halako ezpala. Zorionez, badago jendea hau guztia axola zaiona, eredua dena gizarte eraikuntza positiboa egiteko, ahazteko, estaltzeko eta ukatzeko jarrera ez duena. Eskertu besterik ezin dugu egin.

Uztailaren 31an, azkenik, Joan Mari Torrealdai hil da aurten, 77 urterekin, etxean. Gure aitak egin izango zituenak. Minbiziak hil da Joan Mari ere, eta tamaina handiko dolu kolektiboa eragiten ari da, batez ere mundu  euskaldunean, bereziki euskal hiztun aktiboen komunitatean. Hemen erdaldun gehienen autobaztertze kulturala alde batetk, eta bestetik batzuengan blokeo ideologikoak egon dira. Edozein modutan, lurrikarak Richter eskalan oso goian jo du, ez bakarrik Joan Marik lagatako ondare zabalagatik. Baita Euskaldunon Egunkariaren aurkako atentatuak bete-betean jo zuelako ere, 2003an.

Ondo oroitzen naiz sentitutako amorrua, gorrotoa, tristura, erabateko enpatia piztu zidaten Joan Marik, Txemak, Martxelok, Iñakik, Pellok eta enparauek. Autoinkulpatu nintzen auzi horretan, egin kontu. Horrelako pertsonak torturatzea eta kartzelaratzea zen geure aita torturatzea eta kartzelaratzea bezala. Ulertezina, justiziatik guztiz kanpo zegoen zerbait zen. Alferrikako mina. Mariak eta Maixabelek sentitutakotik oso hurbil.

Hortan datza dena. Hain hurbil egon barik hurbiltasuna sentitzean.

 

PD.- Uztailaren 22an 13. urtemuga izan da aita hil zenetik, etxean. Gugan dago geroztik. Eta bizi gara.

Bosniako zubiak

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Oroimenean, S(u/a)minetik bakera

Vieux_Pont_de_Mostar_(4)Gerra zehatz batez kontzientzia baldin badaukat bereziki, hori Bosniakoa da. 1992 eta 1995 urte haietan Medikuntzako ikasketak amaitzen ari nintzen Madrilen, eta garai hartan ere beste gatazka beliko handi bat gertatu zen munduan, are oihartzun handiagokoa: Ondo gogoratuko duzue Golkoko Gerra, George Bush aita eta Saddam Hussein aurrez aurre. Hain zuzen ere, gure fakultatean ikasleen erdia kontzientzia eragozle edo objetore bilakatu ginen, haietako asko gerra horrek eraginda.

Bosniako gudara itzulita, 20-24 urte nituen nik, odola bor-bor, eta argi eta garbi lerrokatu nintzen bi bando horietako baten alde. Gainera, urte haietan juxtu Meho Kodro izeneko futbolari bat Errealean ibili zen, 1991tik 1995era, arrakasta handiz. Tipo maitatua, zalantzarik gabe, eta bere bitartez iritsi zitzaigun alde bateko lekukotza. Bizitza oso bitxia da, Kodrok Erreala utzi eta hurrengo urtean beste futbolari bat iritsi zelako, horrek ere arrakasta eta geure maitasuna poltsikoratu zituelako. Beste bandokoa, bestela, hain zuzen ere: Darko Kovacevic.

Urte gutxi batzuk geroago, pelikula xume baina mamitsua ikus-entzun nuen: “No Man’s Land” (2001), bakearen aldeko mezuarekin eta gerraren absurdokeriak erakusten dituena. Gaurko egunkarian, azkenik, “Bosnia zatitu bat” izenburuko artikulua irakurri dut. Gerraren osteko 25 urteko tartea ez hain baketsua plazaratzen dute, baina hortik aterata, pasarte baikor hau:

«Nire familiak Banja Lukara itzultzea erabaki zuen. Duela urte asko, meskita ireki zutenean, tentsio handia izan zen, eta Poliziak babestu egin behar izan gintuen. Baina orain bizimodu normala egiten dugu. Eskoletako nire lagunetako asko serbiarrak dira», azaldu du Tarekek, bizar luzeko bosniak batek, salafista bainoago hipsterra dirudienak.

Bitxia da bizitza, eta bitxia da konfinamendua. Etxetik apenas ez gara irteten, eta aldi berean sekulako bidaiak egitea ahalbidetu dit munduan zehar.

Bidaiatu zeu ere bai. Argazkian, Mostarreko zubi zaharra agertzen da, Kodroren hiriko ikur nagusia. Eta hemen behean “Sevdah” musikaren bideo bat.

Dobro putovanja!

 

Begiratu zeure bidean

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Oroimenean

AitaOtsagabiaEz ginen gu etxean oso ‘Aitaren Eguna’ zaleak, edo Amarenak. ‘El Corte Ingles’-eko asmakizun kontsumista zelakoan, ez genituen ospatzen ez bata ez bestea. Ondo eginda, gainera. Asuntoa da semea izateari lagatzen diozunean, eta aita bilakatzen zarenean, beste modu batean ikusten duzula hau guztia zeure bidean.

Kontsumismoarena alde batera lagata, iaz Aitaren Egun ederra igaro genuen Lesakan, nire aitaren herrian. Goizean Kopako Harrira igo, mendian libre, eta eguerdian Kasinoan bazkaldu, askatasun osoz (gauza guztiak bezala, askatasuna apreziatzen dugu galtzen dugunean). Hilerrian bisita aita eta amari, eta buelta etxera etorritako bidetik.

Goiko argazkia 2005eko apirilaren 16koa da, Otsagabian hartutakoa, geure ezkontza egunekoa. Herria, Muskilda eta bideak elurtuta gelditu ziren. Hurrengo urteko maiatzean Pello jaio zen Bilbon, aita jaioberria neu. Eta horren hurrengo urteko uztailean, gure aita hil zen etxean, Donostian. Egun horietan, aita oso nahastuta zegoen jada, ezin zuen hitz egin edo ibili. Auskalo zer pasatuko zitzaion burutik egun horietan, heriotzaren zein kontzientzia eduki ote zuen.

Ondo gogoan dut, ordea, musikak piztu zuen magia. Norbaitek “Los niños del coro” pelikularen soinubanda ipini zuen egongelan, aitak bereziki maite zuen diskoa, eta zelan aldatu zitzaion aurpegia ez dut ahaztuko. Bidean begiratu dut, eta abesbatzako umeak ikusi ditut, ahaztutakoak ez direnak, baita rap bertsio bat ere, azpian daukazuena entzungai.

“Begiratu zeure bidean, ume eskaleak, ahaztu eta galdutakoak. Emaiezu eskua, etorkizun hobea erakusteko” (‘Les Choristes‘).
“Vois sur ton chemin
Gamins oubliés égarés
Donne-leur la main
Pour les mener
Vers d’autres lendemains”

Beste dolu kolektibo hauek

%A %B %e%q, %Y in Antropologia apunteak, Dolua, Oroimenean

BilboElurtutaHiriak bereganatzen ari dira populazioa azken hamarkadotan, exodoa etengabekoa da landa guneetatik, herrietatik. Bereziki nabarmena da Iruñerrian, Gasteizen, Bilboaldean eta Lapurdiko kostaldean. Ondorioak gero eta ikusgarriagoak dira, adibidez, Nafar Pirinioan, aurreko astegoienean egunkariak luze eta zabal ekarri zuen moduan. Horren haritik, hari interesgarria @xabiertze-k idatzi du Twitterren, Otsagabian gertatzen direnei buruz.

Despopulazioaren gaiaz irakurtzen dudanean, eta duela ez hainbeste “La España vacía. Viaje por un país que nunca fue” (Sergio del Molino) hartu nuen liburutegitik, Julio Llamazares eta bere “Euri horia” gogoangarria etortzen zait burura. Kontsultan islatzen diren dolu kolektiboak dira, beste garai bateko belaunaldiak, gero eta hutsagoak dauden herri haiek, hondatzen doazen baserriak eta kultura osoak.

Zer nahi duzue esatea, faltan botatzen ditut haurtzaro eta gaztaroko elementu kolektiboak, ez bakarrik oroitzapen pertsonalak. Klima aldaketarekin, orduan ezagutu genuenaren hutsunea nabaritzen dut. Euriak eta elurrak, urtaro markatuagoak. Horren nostalgia daukat.

“En algún tiempo, hubo un dios por cada hombre sobre la tierra”. Julio Llamazares (‘Memoria de la nieve’).

Felipe A.-ri dedikaturik. Doluminez.

Ama

%A %B %e%q, %Y in Dolua, Literaturan, Oroimenean

AmaAutobiografikoak diren liburuak gustatzen zaizkit, benetako istorioak eta benetako sentimenduak. Jose Ignacio Carnerok liburu honetan kontatzen diguna immigrazio istorio bat da, lehenik eta behin, Galiziatik Euskal Herrira egindakoa, Bizkaira, Ezkerraldera, Portugaletera (Errepelegara?). Klase kontzientzia, PSOE, Labe Garaiak, Athletic, punka, zaldi urdina, ETA,…

Baina osagai hauen guztien gainetik, dolu istorio bat. Semeak amarengatik sentitutakoa, heriotza baino lehen hasitakoa, hauskortasun lehenengo zantzuetatik. Ez egindako gauzengatik damua, bai eta egindako batzuengatik ere. Erru sentimenduak, baina horren gainetik maitasuna, zalantzarik gabekoa. Esker ona. Eta barkatua izateko beharra. Doluaren zereginak. Amaren ahotsa eta pasadizo biografiko ezezagunak. Amaren Jaungoikoa.

Laster 5 urte izango dira geure ama hil zela, eta antzeko bizipenak konpartitzen ditut liburuaren egilearekin (Athletic albo batera lagata). Kokapen geografikoa ere oso familiarra dut. Laguntzen duten liburu horietakoa da hau. Eta maitatzeko apologia egiten duena. Blog honetarako oso aproposa, gomendio moduan, Gabonak igaro berritan.

Bihotzez: Arantza, Alberto, Loli, Eli…

SB Lasarten

%A %B %e%q, %Y in Bizi gara!, Oroimenean, S(u/a)minetik bakera

VillaMirentxuEspainiako Futbol Mundu Txapelketaren urtea zen, Valladolidera bizitzera joan ginenekoa. Etxe dotore horietan ez ginen euskaldun bakarrak, familia bat baino gehiago hara mugitzen joan ziren Lasarte aldetik, “Michelin” fabrikako kargudunak buru. Gogoratzen naiz iritsi berriko neskato batzuetaz, txikiak, gazteleraz oraindik ez zekitenak. Hiru urte lehenago ETAk atentatu zuen lantegiko enpresari baten aurka eta baita eraikina beraren kontra ere. Valladoliden ere “Michelin” planta bat zegoen, beraz babesleku bihurtu zen pertsona horientzat. Hiria nolabaiteko babeslekua zen bezala gure familiarentzat ere.

Datorren asteazkenean SB eskainiko dugu Lasarten, Villa Mirentxun (argazkian). Urte mordoa pasatu dira 1982tik, 37 izango dira laster, gurasoen bi aulki hutsak ditut orain, besteak beste. Nire seme-alabek ez dute Valladolid ezagutzen. Gazteleraz ez zekien neskato horietako batekin, bizitzaren karanbola eder horietako batengatik, hitz egin nuen telefonoz duela urte bi. Hogeita hamapiko urte ditu orain. Ez dakit seme-alabarik duen, edo esan bazidan ez naiz gogoratzen. Eta baldin baditu, ez dakit Lasarte ezagutuko duten. 

Lasartearra zen terrorismoaren lehenengo biktimatzat hartzen den pertsona, Begoña Urroz, adinez ia 2 urte zeukana. erakunde ezezagun batek Donostian ipinitako bonba zela-eta. Lasarten erail zuten Miguel Angel Blanco. Lasartekoak ziren edo bertan bizi ziren edo bertan hil zituzten Antonio Huegun, Marcelo Garciandía, Jose Javier Urritegi, Alfonso Morcillo, Froilán Elexpe, … 

Bertakoak dira Julio Olaizola Errealaren urrezko garaiko futbolaria, Rafa Diez LABeko sindikalista, Joseba Tapia trikitilaria, Joxe Mari Agirretxe “Porrotx”Harkaitz Cano idazlea, Aiora Zulaika “Pirritx”, Maialen Chourraut piraguista…

Info+: “Memoria partekatu baterantz: 1956-2018 Lasarte-Oria”.

 

Featuring WPMU Bloglist Widget by YD WordPress Developer

Skip to toolbar