Kiron zentauroaren istoriotik, antzinako Greziar mitologian,“The wounded healer” (“zauritutako osatzailea”) kontzeptura, Henri Nouwen apaiz eta idazle nederlandarraren liburuan.

Pasa den hilabetean urte bat bete zen Albert Jovell mediku humanista, idazle eta soziologo kataluniarra hil zenetik. Erreferentzia handienetakoa dena zauritutako osatzaileei dagokienez, pazienteekin lotura enpatiko erabatekoa egin zuena bere gaixotasunaren irakaspenen bidez.

Eta hilabete hauetan argitaratu du bigarren liburua beste maisu batek, Julio Gómez sendagile eta humanista bilbotarrak, beste hainbat gauzaren artean laguna eta auzokidea dudana. “La hora de la verdad”  dator “Cuidar siempre es posible” ezinbesteko liburuaren ostean, langa oso altu utzi zuena.

Juliok dioen moduan, denok gara zauritutako osatzaileak modu batean edo bestean, baina gaixotasun larriak hurbiletik bizi dituzunean hauskortasuna askoz ere presenteagoa daukazu. Eta gertuko senide horrekin ezin duzunean zeure eguneroko gaixoekin bezala jokatu, semea eta medikua izatea  bereizten (arrakastarik gabe) saiatzen zarenean, “errementariaren etxean zotza burduntzi” denean, zeure hauskortasunez bete-betean konturatzen zara.

Buzzin’ in my head: “How fragile we are” (Sting).

Zer egingo zenuke lagun batek egun oso bat (baita gaua ere) berarekin igarotzeko eskatuko bazizun? Zer, lagun horrentzat zeu bere gaztetako amodio platonikoa izango bazina? Eta lagun horren bizitza atzera kontuan (azken hilabeteetan edo asteetan) egongo balitz?

Planteamendu kilikagarria da Xabier Mendiguren Elizegi idazle ezagun eta emankorrak ekarritakoa, “Arantzak barrurantz” (Elkar, 2014) liburuan bildua, “Odola eta esperma” narrazioan, zehazki. Baina are kilikagarriagoa, eta hezea, ipuinaren amaiera bikaina:

“Ura zen odola, ura giza hazia. Ur ginen Rafa, eta ni, eta hoteleko maizter nahiz langileak oro. Ura izan zen denboraren hasieran, ura izango zen gu denok suntsitu eta gero ere, eta ur hartan urtu nahi nuen nik, behingoz eta betiko”.

 

Buzzin’ in my head: “Martin Larralde”.