Atzoko Lander Garroren artikulua ezohiko horietako bat da, are ezohikoa udako sasoi honetan. Horregatik hain gustura irakurri dut, jende askok inoiz pentsatutakoa baina nekez adieraziko duena, are gutxiago uda garaian:

Pasa den astean izan nuen nire adiskide Mikel Garikoitz musikariaren seme Urtzi Errezolaren heriotzaren berri. Banekien gaixorik zegoela, baina irudikatu ere ez nuen egiten haren bizitza garaion amaitu zitekeenik. Azkenekoz Txingudiko merkataritza zentroan ikusi nuen, mutil puska sendoa, sasoikoa, aita bezain dotorea. Eta orain, jada, joana da betiko.

(…)

Zorionekoa naiz, (…) oraindik ez nagoelako oso gertuko inor galdu duten horien multzoan, nahiz eta badakidan hara joatea inoiz egokituko zaidala. Bizitzaren legea da. Kontua da orain arte itzuri egin diodala, hemen ditudala guraso, anai-arreba, seme-alaba (…).

Ezin dut imajinatu zein izango den Mikelen sufrimendua uneotan. Kontsolagarri izan dakiokeen hitzik ere ez daukat.

Gustatu zait doluminak zuzenean eman barik, Lander moldatu delako doluminak adierazteko Mikel Garikoitz lagunari. Eta estimatuko du lagunak, bien sûr. Bizitzaren legea da, hala da, laster edo berandu denoi tokatzen zaiguna. Geuri laster xamar, egia esan, geu beste multzo horretakoak gara: Gaur aitaren urtebetetzea zen, 74 urte beteko zituen baina duela 9 hil zen. Uda bete-betean. Eta abuztuaren 25ean amarena, 75 egin izango zituen berak, baina duela ia 2 joan zen.

Gustatu zait Landerrek daukana (familia) baloratzea, normalean suposatutzat ematen ditugun gauzak ez direlako betiko.

Daukaguna baloratzea eta ospatzea orain hemen gaudela. Elkarrekin.