Errukitu gaitezke diktadore txiletar batekin, eta ontzat eman bizitzaren azken hilabeteak kartzelatik kanpo pasatzea. Hilabete horiek zenbat diren kontuan hartu gabe. Gaixotasun sendaezina eta aurreratua kontuan hartuta. Gure buruari galdetu barik ea pertsona hori inoiz errukirik sentitu zuen beste milaka pertsona horiekin, hildako haiekin guztiekin, desagertutakoekin, torturatuekin. Ez dakigu berak inoiz sentitu zuen gupidarik edo antzeko zerbait, damurik. Ea sekula barkamena eskatzea burutik pasatu zitzaion noizbait, edo behin burua galduta bere senide edo gertuko baten bati.

Badakiguna da gu(tako batzuk) gai izan garela erruki minimo bat sentitzeko diktadore txiletar horrekin, edo estatu kolpea emandako guardia zibil batekin, edo terrorismoaz akusatutako beste guardia zibil horrekin. Ideologia begiratu barik, zein lubakitan zeuden (geunden) kontuan hartu gabe. Gutxieneko gupida guk.

Ez dakigu Josu Uribetxebarria inoiz errukitu zen bere biktima izandakoekin, damua sentitu edo barkamena eskatu ote zuen. Berdin Oier Gómez-ekin. Horrela, izen-abizenekin. Badakidana da gupidagabe agertzeak pertsona batzuekin eta beste batzuekin ez, ideologiaren arabera, asko urruntzen gaituela profesionaltasunetik, gizalegetik, praktika onetatik, humanizaziotik, zainketa aringarrietako funtsetik azken finean.

Bai, gutaz ari naiz.