Ematen didazun hori

%x %A in Onkologikoak, Zineman

paudonesBeldurrarekin ez bizi, beldurrak askatasuna mugatzen digu. Ederki ikasi dugu hori martxotik, gizarte moduan. Aspalditik dakigun kontua da, hala ere. Eta Pau Donések, dokumental honetan, ematen digun mezu argi eta zuzenetako bat da. Ez dauka artifiziorik dokumentalak, estetikoki xumea da, zirrara nagusia sentitu nuen nik behintzat hasieran, abeslaria lehenengo aldiz agertzen denean, itxura inpaktante horrekin (hiltzen ari den pertsona batena, ez gehiago, ez gutxiago). Eta amaiera aldera, Pau kantuka agertzen denean. Jarraian, filma amaitu egiten da eta jatorrizko abestia entzuten dugu, kredituekin batera.

Egin kontu Jordi Evolek elkarrizketa egin eta 2 asteetara Pau hil zela. Orduan berak ez zekien zenbat denbora zeukan aurrean, baina asmo argia bai: Orainaldia bizitzea. Damuren bat ere erakusten du, aitatasunaren inguruan adibidez. Kontatzen duenez, hilabete batzuk eman zituen alabarekin bizitzen AEBetan. Asko disfrutatu zutela. Maitasuna adierazteko modu ederra, agurraren zati bat. Barkamena eskatzea eta ematea bezala, beste zati bat. Eta eskerrak ematea bezala. Hauek guztiak aipatzen ditu abeslariak dokumentalean. Bai eta umorearen garrantzia ere.

Val d’Aran aukeratu zuen Pauk bertan haren bizitzaren azken asteak bakean emateko. Tiziano Terzani kazetariak beste paradisu bat aukeratu zuen azken hilabeteak pasatzeko, Toscanako Apenino mendietan. Ez baduzue irakurri bere liburua (“El fin es mi principio”, gazteleraz), edo hartan oinarritutako pelikula ikusi, erabat gomendagarriak dira. Dokumental hau ikusita, beste pelikula horretaz gogoratu naiz, aberatsa benetan.

 

 

(Eskerrik asko, Ana).

Leave a reply

电子邮件地址不会被公开。 必填项已用*标注

Featuring WPMU Bloglist Widget by YD WordPress Developer

跳至工具栏