Irimo mendira igo nintzen lehenengo aldian, abiapuntua ez zen Urretxu izan. Paziente antzuolar bat neukan kontsultan, eta berak hitz egin zidan “7 puntetako” ibilaldiaz, haren herritik igota. Gogoratzen naiz gurutzearen balkoira iritsi nintzela eta azpian Urretxu eta Zumarragako bazterrak ikusi nituela behean, eta fondo-fondoan Aizkorri alde ederra. Urte batzuetara, Zumarragako ospitalean amaitu nintzen lanean, eta Legazpi aldetik Korosti, Arrola eta inguruko mendiak ezagutzen joan nintzen, baita Oñati aldetik ere Aurrekomendi, Lizargarate eta ingurukoak, Antzuolako mugetan daudenak.

Atzo aurkeztu genuen Torresoroa aretoan azken dokumentala, Arrola mendi elkarteak antolatuta, Mendi Tourra izan eta gero. aste berean. Lasaitasunez hurbildu nintzen hara Arrasatetik. “Aulki Hutsak”-en aurkezpenarekin sekulako oroitzapen onarekin gelditu nintzenez. Plaza polita benetan, oraingo honetan ere hutsik egin ez duena. Aurpegi ezagunak tarteka, lankideren bat, lankide ohiren bat, gaixoen senideak. Solasaldia hasieratik animatu zen, arimak pizten joan ziren, sakon iritsi ginen nahiko era naturalean.

Besteak beste, azpimarratu genuen bakarrik ez hiltzeak daukan garrantzia. Itsas mailan, ospitale batean edo 7.000 metrotik gorako altueran, Iñaki Ochoa de Olzaren kasuan bezala. Jorge Nagorek definitu duen moduan, Iñakik gizaki aparta izan zuen alboan hil zenean 2008an: Ueli Steck.

“Cuidar de Iñaki hasta que este murió unas horas más tarde forma parte de la historia del alpinismo y es la esencia misma de la bondad. Ueli Steck no se ocultó, se jugó la vida, llegó hasta Iñaki, le dio medicinas, le alimentó, le cuidó, le trató de insuflar vida esperando que quienes venían por detrás con oxígeno llegaran a tiempo, le intentó reanimar cuando murió y, finalmente, le dio sepultura en una grieta. Iñaki Ochoa de Olza murió acompañado por un ser humano excepcional”. (Jorge Nagore).

9 urte geroago, gaurko egunez hil zen Steck suitzarra ere, 2017ko apirilaren azken egunean, Nepalgo Nuptse mendian. Ohorea eta oroimena merezi dituzte mendizale hauek, gure hildako guztiek bezala. Bizidunoi tokatzen zaigu eurei buruz hitz egitea, tarteka tristeziaz, tarteka umorez, lasaitasunez, harrotasunez, esker onez, bizipozaz.

Espainiako hiriburuan, egun hauetan agintari batek aldarrikatu ditu hain hiri erraldoian bizitzearen “marabillak”. Nik nahiago dut Euskal Telebistako bi ganberro horiek Antzuola bezalako herri txikiei buruz esaten dutena: “Hau baldin bada infernua, gora infernua, eta biba zuek!”.

PD.- Hurrengo geldialdia… Zarautz!