You are browsing the archive for Mendian Hil Hirian Hil .

Zera hori

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil

galicia-profunda“Aulki Hutsak” Galizian ez aurkeztu izanaz penarekin gelditu nintzen. Lurralde hartan ez daukat familiarik edo lotura horietakorik, baina bertara itzuli izan naiz behin eta berriz bizitzan zehar. Zerbait oso erakargarria dauka niretzat, Asturiasek ere badaukana. Zera hori.

Lugo izan zen ezagutu nuen lehenengo hiria, oso gaztetan, zer eta ingelesezko kolonia batera joan nintzenean anaiarekin uda batean. Bertako behe-lainoak eta harresiak ezagutu nituen, bestela, Jose Ramon Monterroso lagunari bisita egitean. Ordurako Medikuntza karrera amaituta geneukan, Madrilgo Complutenseko fakultatean elkar ezagutu genuen, musean bikotea ginen eta adiskide handi bihurtu zen orduz geroztik. Bizitzan ez daude hainbeste lagun maila horretakoak, bera da horietako bat. Eta berak antolatu zuen, hiriko kartzela zaharra izandako eraikinean, eta mendi taldearekin batera, MHHHen emanaldia. Joao Aveledo aspaldiko laguna ere bertara hurbildu zen, eta ederra izan zen familia bat ikusi izana, 6 urteko alabatxoarekin. Gaia bazekiten zein zen, eta ekarri zuten neskatoa.

Galiziako bidaia honetan, “Santiagoko bidea” oinetako babarik eta nekerik gabe egin dut. Bilbotik Compostelara hegazkinez ordu batean. Dokumental hau Santiagon izan zen kontzebitua, 2019ko urrian bertan izan ziren zainketa aringarrietako jardunaldiak. Eta hor piztu zen lan hau egiteko hasierako ‘brainstorming’ hura. Urte bi geroago horra itzuli naiz, beste zirkulu bat itxiz.

Allariz izan zen bigarren geltokia, bisitatzea merezi duen herri eder horietakoa da, ukitu erromanikoak eta guzti. Presondegia izan zen beste garai batean gaur egungo kultura etxea (kasualitatez, Lugon bezala). Eta hangoak dira Mikel Cresporen izeba baten sustraiak. Ana izeba eta Josu osaba egon ziren, eta oso berezia izan zen solasaldia horregatik. “Sutondoa” piztu genuen, eta hausnarketak eraman genituen herriko taberna zahar eta dotore batera. Pelikularen baten kokagunea izan zena.

Ourense izan da hirugarren eta azken geldialdia. Franxo laguna, Galeusca-koa, honen atzean egon da. Marcos Valcárcel (kartzela berriro) izena zuen auditorioak, eta emanaldia Club Alpino Ourensan-ek antolatutako ikus-entzunezko astearen barruan egon da. 50 urte bete ditu aurten mendi taldeak, nik bezalaxe, 1971koak gara biak. Giro goxoa izan genuen, sutondoa berriz ere, solasaldian eta afarian. Baina are politagoa izan zen goizean eta arratsaldean mendi aldean ibili izana, antzinako castro hura eta hondatutako monasterio bat, basoaren barruan, bisitatzean. Dena hiriaren inguruetan. Borobila.

Asteburu luze honetan momentu “enxebre” hauek guztiak bizi izan ditut. Zera hori.

 

Info+: O médico e cineasta Iñaki Peña exhibe en Lugo o seu documental sobre o dó – G24

Beste zortzimilako bat

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil , Zarautz Errukitsua

torelloBartzelonako aireportutik trena hartu behar duzu Sants geltokiraino. Eta hor beste tren bat hartu, L’Hospitaletetik Puigcerdà-rano joaten den lineakoa. Denbora behar da, baina azkenean iristen zara Osonako hiriburura. Vic tamaina ertaineko hiria da, Zarautzek halako bi biztanle dituena. Bertan lan egiten du Zainketa Aringarrietako pope handietako batek estatu mailan, Xavier Gómez-Batistek. Eta bertan abiatu zuten komunitate errukitsua edo zaintzailea duela 6 urte, geure erreferentzietakoa izan dena: Vic ciutat cuidadora, Katalunian sortutako lehenengoa.

Vic-ekoa zen Jaume Balmes (Bartzelonako kaleari izena eman ziona, uste dut), Quimi Portet (“El último de la fila”; Nafarroa Beherean edo Zuberoan hor nonbait erdi galdurik bizi izan zen, bolada batez), Marta Rovira politikari erbesteratua edo Raul Lopez (saski jokalaria, Bilbon ere ibilitakoa). Hangoa da Susana Llavina zarauztarra ere, MHHHeko protagonista. Hiriak ikusteko moduko katedral dotorea dauka, detaile erromaniko ederrak dituena, Larruaren museoa ere badauka, sekula bisitatu gabe neukan horrelakorik. Plaza nagusi ikusgarria dauka. Baita mendi liburu-denda gomendagarria ere. Eta ondo jateko txokoak, bai horixe. Gogoekin gelditu nintzen barraskiloak jateaz, dena ezin da.

Baina bidaiaren xedea, berez, apur bat iparralderago dagoen herria zen. Torelló Mountain Film Festival antolatzen dute bertan duela ia 40 urtetik, Penintsulako beteranoena da, baita garrantzitsuena ere, Bilboko Mendi Filmekin batera. Gustura, oso gustura ibili nintzen zinemaldian ere. Susana eta Felix ezin ziren etorri, baina Susanaren senideak egon ziren proiezkioan. Katalanez egin ahal izan nuen aurkezpena, duintasunez esango nuke. Pozik nago tren hau hartu izanaz, bizitzan behin pasatzen den horietakoa izanik. Izaskun Andonegik dokumentalaren amaieran esaten duen moduan, ez dakigu aurrean etorkizunean zer daukagun, baina beti izango dugu beste tontor bat gure zain. Zerrendan dagoen horietako bat Pica d’Estats da, Kataluniako garaiena. Egunen batean egingo ahal izango dugu Galeuscako espedizio bat hara? Inshallah.

Galizian izango da hurrengo asteburu potentea.

Jarraituko du.

 

Info+ Festibaleko Twitterren.

Hegan

%x %A in Aulki Hutsak, Mendian Hil Hirian Hil , Suminetik bakera, Zarautz Errukitsua

miruaBilbotik Bartzelonara doan hegazkinean noa. Begiak itxi ditut. Aste trinkoa izan da, estres handikoa. Bereziki zainketa aringarriak behar dituzten pazienteak izan ditut ospitalean eta kontsultan. Egun hauek kanpoan egongo naizelako, eta hurrengo asteburuan ere, baita azaroko azken aste osoan ere. Lana pilatzen da eta emozionalki kudeatu behar duzu pazienteek eta senideek dakartena: Sufrimendua, beldurra, zalantza, bertigoa, esker ona, haserrea, tristura, damua, poza…

Pirinioetako tontorrak ikusi ahal izan ditut, elurtuta. Denbora luzea zen hegaldi bat ez nuela hartzen. Udalatxeko tontorrean ere elur malutak ikusi nituen aurrekoan. Arrasaten, astelehenean aldez aurretiazko borondateei buruzko hitzaldia antolatu zuen Nagusien Kontseiluak, eta hizlari moduan gonbidatu ninduten. Kulturate aretoa beteta, gaiak pizten duen interesa seinale.

Katalunian azkeneko aldiz “S(u/a)minetik bakera”-rekin egon ginen Aitor, Maider eta hirurok, 2018ko urtarrilean. Sumineko garaiak izan ziren haiek, sosegu handiagoa topatuko dut orain. Gaizki orbaindutako zauriek izan dezaketen sosegua behintzat. Zarautzen, asteazkenean, heriotza baino lehen aldez aurretik hasten den doluari buruz hizketan egon ginen, dementziekin lotuta batik bat. Maria Victoria Lucero eta biok hizlari, Afagik eta Zarautz Herri Zaintzaileak antolatutako ekitaldia izan zen, harrera oso ona jaso zuenaModelo zineman.

Ostegunean, Errenterian izan nintzen. Maiderren herria. Leihotik begiratuta, hodeiak ikusten ditut orain gure azpian. Orereta niretzat Gabonak dira, Olentzero Pello eta Aiora txikiak zirenean, neure gurasoak bizirik zeudenean, txistulariak; Urdaburu, Listorreta, Añarbe, Urdaburu mendi taldearen borda Ezkaurreko magaletan; Miren, Jon, Arantza, Aurita, amona Isabel, Joxe Manuel, Jon, Ainhitze… ; Imanol, Mikel, Pilartxo, Joxe Mari, Gema, “Aulki Hutsak”. Niessen aretoan egon ziren aipatutako bidelagunetatik asko. Beste batzuk ez daude jada.

Mendi Film 2021 ate joka dagoen honetan, Mendi Tourreko azken emanaldia egin dugu ostiralean Elgoibarren. Lankide baten doluan alboan egoteko arratsaldea ere izan zen, garagardotan. Baita Iñaki Izan bidelagunarekin egotekoa ere. Herri Antzokiak ere itxura ederra izan zuen, publikoaren epeltasuna jaso genuen. Sua piztuta zegoen han ere. Alde batean Karakate, eta bestean Kalamua eta Morkaiko.

Eta orain, aste mamitsu honen buruan, Osona dut zain: Torelló eta Vic.

Jarraituko du.

Kontrasteak

%x %A in Mendian Hil Hirian Hil

udazkena2Azken aste honetan udazkena itzuli da azkenean. Bueltatu dira euria eta lainoak, iparra gailendu da hegoaren gainean. Ongi etorriak. Bestela ere, kontrasteetako egunak izaten ari dira hauek. Hildakoak bereziki gogoratzen ditugun egunak ditugu.

Aurreko ostiralean, dokumentalaren emanaldia antolatu zuten Arantzan, Bortzirin. Beste behin bakarrik egona nintzen herri hartan, Mendaurrera igotzeko. Hain zuzen ere “Aulki Hutsak” prestatzen ari nintzenean. Lehengo egunean, ederra izan zen gaueko iluntasunetik espazio goxo batean sartzea. Herriko liburutegi txikian izan zen proiekzioa, lekua zegoen dozena bat pertsonarendako, eta oso giro ederra piztu zen, berogailuko suak epelduta. Solasaldian hagitz gustura egon ginen, eta bueltako bidea aprobetxatu nuen Lesakako hilerritik pasatzeko eta tarte bat pasatzeko, iluntasunean, aita, ama, amatxi eta abueloaren hilobiaren alboan.

Domekan, berriz, oso bestelakoa izan zen kontua Lea-Artibai aldean. Kontrastea nabarmena izan zen Nafarroatik Bizkaira, hizkeraz eta paisaiaz gain. Markinatik igaro zen Mendi Tourra, eta ederto igarri zen. Aretoa bete zuen jendeak, tartean Eva Bilbao eta Agustin Erkizia bidelagunak. Ziur aski solasaldi luzeago baten esperoan geldituko ziren, ginen. Amaitzean, pertsona batek kontatu zidan ekainean markinar bat hil zela mendian, eta oso presente izan zutela. Balio dezala emanaldi bakoitzak omenaldi hauek egiteko, publikoki adieratzen direnak edo geure baitan gordetzen ditugunak.

Azken kontrastea “Dando vida a la muerte” festibala izan da. Euskal Herritik atera gara beste behin ere, birtualki bada ere, besteak beste Mallorcara bidaiatuz. Bigarren edizioa da aurtengo jaialdiarena, besteak beste plazaratzen dituena horma horiek, proposamen bakar batekin, esaldi bat amaitzearena: “Hil aurretik nahi dut…”. Death Cafeak, ipuin kontalaria eta hitzaldiak dira beste ekimen batzuk, eta zineforuma. Izaskun Andonegi eta Amaia Gozategik lagunduta egon nintzen Orion, eta jendearen beroa izan zuten Hondarribian ere, aldi berean. Leku bietan bildu ginen talde bana, “sutondoan”.

Oso eskertuta.

 

“Los alpinistas no somos idiotas. O por lo menos no completamente idiotas. No vamos a la montaña a morir. De las montañas emana una energía que nosotros absorbemos, que nos llena, nos ilumina, que acaso exorciza nuestros demonios y nos redime. Que nos mueve, al fin y al cabo”. Iñaki Ochoa de Olza.

 

 

Ikusi mendizaleak

%x %A in Mendian Hil Hirian Hil

BeasainMendiAsteaBete-beteta etorri eta joan da aurreko astea, zorionez edo zoritxarrez ez da ohikoa dokumentalarekin lau emanaldi edukitzea. Abenduan 12 hilabete izango dira estreinatu genuenetik, eta udazken honetan bizitu egin da erritmoa. Bejondeigula. Aste honetan, bestela, 20 urte bete dira Pumoriko espedizioaren elurbizia gertatu zenetik. Beñat Arrue, Javi Arkauz, Aritz Artieda, Cesar Nieto eta Iñaki Aiertza han gelditu ziren, denboran izoztuta, betiereko gaztetasunean.

Irurara ezin izan nintzen hurbildu pasa den asteartean, ingurunea bestela ere apenas ezagutzen dut, eta aukera ona zen. Hernioko mendigunearen ekialdeko muturrean dago kokatuta, eta mendiaren hilabetearen barruan agendaratu zuten proiekzioa. Ana Argote eta Hur Lertxundi lankideak bertan egon ziren, eta euren inpresioak konpartitu ahal izan genituen.

Beasainen bestela XIV. Mendi Astea antolatu zuten (ikusi lerro honetako linkean trailer dotorea). Hasteko, oinaztar eta ganboatarren Euskal Herri honetan, pozgarria da jakitea herri batean bi mendi talde daudela, eta elkarrekin ondo moldatu ez ezik batera antolatzen dituztela hauek bezalako jardunaldiak. Halaber, Ekaitz Goikoetxea aurrez aurre ezagutzeko aukera izan nuen joan den asteazkenean, ibilbide hain interesgarria daukan pertsona.

Urnietan, bitartean, Edurne Pasabanek zabaldutako bidetik abiatu ginen Iñigo Suberbiola eta biok, Andoni Urbistondoren eskutik. Berak aurretik egindako elkarrizketa mamitsua irakurri duzue linkean. Ez ginen ibili eguraldiari buruz berbetan ostiralean, muinera jo genuen eta, eguaztenean bezala, solasaldi sendoa atera genuen aurrera, publikoaren harremanetan.

Getaria  izan zen borobiltzea. Ondoko herrira oinez iritsi nintzen, goiko bidetik, Santa Barbarakoa. Ingurune haietan grabatu genituen irudiak pelikularako, baselizaren inguruan eta Torreoian. Mendi Tourrera itzuli ginen domekan, publikoak erantzun zuen, eta solasaldi bizia eskaini genuen Felix Zubiak eta biok, Aitor Elduaienek betiko moduan bikain aurkeztuta.

Tolosaldea, Goierri, Buruntzaldea eta Urola Kosta. Datorren astean Gipuzkoatik atera eta Bortziri (Arantza) eta Lea Artibai (Markina) bisitatuko ditugu.

Begiak zabaldurik, bihotza erretan.

PD.- Segura Irratian elkarrizketa Irati eta Ekaitz Goikoetxearekin.

Guarpenaren alte

%x %A in Mendian Hil Hirian Hil , Oroimenean

FidelaBernatLiluratu ninduen gaztetan. Exotikoa, antzinakoa, erabat erakargarria topatu nuen. Bolada bat ibili nintzen Erronkariko Uskararekin gora eta behera, 20 eta piko urterekin, eta garai berean hasi nintzen Nafarroako Pirinioa ganoraz deskubritzen. Zorrotzako lagun batzuekin 2-3 asteburu eman nituen hango bazterrak ondo ezagutzen, 1990eko hamarkada hartan.

Behin eta berriz itzuli izan naiz, batez ere ondoko ibarrera, Zaraitzura. Baina ondo gogoan dut Izaban behin topatu nuena, hileta-segizio tradizional bat, herria zeharkatzen. Montxo Armendarizen pelikula bat izango balitz bezala, baina bizitza errealean. Hango euskararekin batera, beste hainbat tradizio galtzen joan dira denborarekin.

Lehengo egunean Aitor Elduaienek galdetu zidan honi buruz Izabako Mendi Tourrean, MHHH eman ondorengo solasaldian. Heriotzaren kontzientziaren galerari buruz. Bai, hori ere galtzen joan gara, baina hain zuzen ere Erronkaribar edo Zaraitzuko ibar menditarretan zeozer gelditzen dela esango nuke, Iruñeko karriketan hainbeste ez dagoena. Uskararen oihartzunak bezala, zeozer hori. Mendialdean edo kalean hiltzea oraindik ere desberdina delako.

Ederra izan zen aurrekoan geure pelikula aire librean ikus-entzutea, izarren azpian, publiko gehiengo mendizale horren aurrean. Herriko auditorio ireki hartan, gainera, Zorrotzako aspaldiko bi lagun horiek egon ziren. 20 eta piko urte lehenago handik ibili ginen, Belagoako orduko aterpetxean. Asteburu haietako batean Burgira hurbildu ginen Pili Lanuzari entzutera, 8.000ko bat igo zuen lehendabiziko emakume nafarra berau. Berak esandako esaldi hori ordutik daramat nirekin, mendiak ez dira Himalaian hasten, geure inguruan baino, Abodiko tontorretan, Orhi, Ezkaurre edo Mahaian. Mendizale arrunta izan, nire kasuan bezala, Felipe Uriarteren sailkapen berriaren arabera, ala mintza treker, bulderzale ala bideberritzailea.

Sinestu ala ez, denborak aurrera jarraitzen du, ez gara duela 20-25 urte ginen horiek. Aldi berean, atzean pertsonak, bizipenak eta lekuak gelditzen dira. Geure esku dago oroimenari eustea.

 

Guarpenari ezau akabatan tenpra

(Oroimenari ez zaio amaitzen denbora)

 

Haitz beitia

%x %A in Mendian Hil Hirian Hil

azpeitia-xoxotetik (1)75 urte dira “Lagun Onak Mendi Bazkuna” martxan ipini zutenetik Azpeitian, 1940ko hamarkadan. 20 urte lehenago sortu zuten Euskal Mendizale Federazioa Elgetan, lau probintzietako mendi elkarteek sustatuta. Euskal Herriko alpinismo antolatuaren hastapenak ziren, aitzindarien garaia. Zalantzarik ez dago Izarraitz azpian mendizaletasuna bizi-bizia izan dela aspalditik, Haitz beitian eta Haitz goitian.

20 urte izango dira laster Urola alde honetako Beñat Arruek eta Iñaki Aiertzak, Sakanako Javi Arkauz, Cesar Nieto eta Aritz Artiedarekin batera, euren azken espedizioa egin zutela, bizitzaren azken ibilaldia. Iban Gonzalez arrasatearrak “Pumori, mendiaren alaba” (2019) dokumentalean ederki jaso zuen orduan gertatutakoa, 2001eko urrian. Hondamendiaren alde ilunaren bestaldean, hala ere, batzuetan loratzen dira bestelako harribitxiak. Beñat Arrueren familiaren kasua da, Nepalera egindako bidaia haietan horixe topatu baitzuten. Beñaten izpirituaren bila joan, eta lorebitxi bat ere topatu. Argazki batean, semea neskatila nepaldar batekin agertzen zelarik, zerbaitek bultzatu zituen gurasoak neskato haren atzetik joateko. Baita aurkitu ere, gaixotasun larri batekin, eta izen-abizenekin: Suku Maya.

Gaur egun Suku Aizarnan bizi da, goiko paradisu txiki hartan, Pello Arrue eta Arantxa Gurrutxagaren gurasoekin. Heriotzaren ostean, ustekabean, Bizitza maiuskulaz. Eskuzabalak izan dira istorio eder hau konpartitzen geure dokumentalean. Eta Tomas Agirrek hitzetan bildu zituen istorio honek eta pelikulan kontatzen ditugun besteek berari piztutakoa, Zestoako aldizkarian, “Heroi gazte eta suharrak”  izenburuko testuan. Gazte eta suharrak Xabi Ormazabal, Iñaki Ochoa de Olza, Mikel Crespo,… Euren heriotzek ere beste aurpegi argiago bana badaukate: Mendi Festa eta Beka bat, Fundazio oso bat Nepalen aldeko kooperaziorako, Bizir Eguna…

Atzo, uztailaren 6an, 2 urte bete dira Jexux Zufiria hil zenetik. Bera da dokumentalaren epilogoan agertzen den mendizalea, munduzalea, bizizalea eta bizilaguna. Felix Zubiak, Jexux ondo ezagutzen zuena, pelikularen pasarte batean komentatzen du nola urrundu garen ohitura zahar on batzuetatik. Hildakoen omenez festa egitea, adibidez. Bada, Zufiriatarrekin batera, Gorbeia aldean datorren igandean festa modukoa egiteko intentzio osoa badaukagu. Dena ez dago galduta.

Uztailaren 6a zen atzo, eta Mendi Tourrak ekarri zuen MHHH Soreasu areto dotorera. Zein atsegina da Aitor Elduaienekin batera arratsalde hauek konpartitzea. Zein ederra atzo Suku eta Arantxarekin eszenatokia elkarbanatzea, Aizarnatik etorritakoak aurrean genituela. Gainera, asko maite ditudan beste bi pertsona hurbildu ziren urrutiagotik.

Ruperrek kantatzen duen moduan, “kantu bat bizipozaren alde” bihurtu zen Haitz beitiko emanaldia.

Ene baitan bizi da

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil , Oroimenean

LesakaGeure haurtzaroa ez zen oso desberdina izan beste hainbatenarekin. Uda izaten zen urteko sasoirik hoberena eta esperotakoena, Gabonekin batera. Gaztaroan, zer esanik ez, gehitzen zenituen beste faktore interesgarri batzuk, herriko jaiak adibidez. Eta helduaroan ere udak mantentzen du lehentasunezko posizioa, oporraldiekin. Euskal Herritik kanpo bizi ginenean, Lekeitioko udatiarrak izan ginen urtez urte, hutsik egin barik. Eta bazegoen une berezi bat, tradizio bat, urtero mantentzen genuena: Egun euritsu bat aprobetxatzen genuen aitaren bihotzeko herrira joan eta hango familia bisitatzeko. Lekeitiotik joaten ginen Ondarroarako errepide bihurritutik Gipuzkoa aldera, eta hortik Nafarroako iparraldera.

Hondartza aldatzen genuen barnealdeko bazter horiekin, Bera eta Lesakakoak, sarritan baita Lapurdikoak ere. Liluragarria zen mundu hori niretzat txikitan, frantziar kutsu horrekin. Neurri handi batean baserriaren mundua, herriarena, euskararena. Barru-barruan txertatuta gelditzen diren kontuak dira. Hori guztia nire baitan bizi da ordutik. Lotura beste bide batzuetatik gorde izan dut ilea galtzen joan naizen heinean, eta sendotuta gelditu zen lau urte zehatzetan, amatxi, abuelo, aita eta ama bertan Lesakan lurperatu genituenean. Maddi Ane Txoperenaren “Ene baitan bizi da” liburua irakurtzean hainbat pasarterekin bat egiten nuen, deskribatutako giroarekin. Lizuniaga eta Ibardin mendateetako alde batekoa zein bestekoa.

Atzo, udaren atarian, aitaren herrian aurkeztu genuen dokumentala, Felipek lagundu ninduen. Lesakara joateko egun horietakoa izan zen, euri pixka bat tartean. Egun batzuk lehenago Etxalarren mendi buelta ederra egin genuen Kaik eta biok. Eta atzo beste tontor biografikoa izan genuen pelikulari esker. Beste zirkulu bat, lotura apur bat gehiago sendotzeko. Orain loratzen diren zuhaitz hauek dira duela 40 eta piko urte ereindakoak eta urtez urte ureztatuak. Sekulakoa da hau sentitzea ene baitan. Ez dauden horiek bertan bizi dira.

Bizir! (2)

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil

Bizir Eguna 2021Ohituegiak gaude festa ondorengo paisaje zikin tamalgarriak ikustera. Gazteak inzibismoarekin eta zikinkeriarekin lotzeko ohituegiak, edonon botatako plastiko eta kristalekin. Izurrite hori errealitate bat da, batzuontzat ulertezina, atzeraka begiratuz gero eta geure gazte denborak gogoratuz gero (geure argilun guztiekin, noski).

Albiste ona da gazteak-ganora-garbitasuna hirukotea posiblea dela, hedabide handietan ikusiko ez dugun arren. G-z hasten dira hiru hitzak, baina beste letra batzuekin hasten diren elementuak ere gehitu ditzakegu: mendia, festa, musika, bizipoza, omenaldia… Bai, posiblea da. Atzo bertan honen guztiaren lekuko izan nintzen, Kurtzebarri azpian. “Bizir Eguna” antolatu zuten Mikel Cresporen lagunek, haren omenez. Pandemiak baldintzatuta, baina aurrera. 2020an ez bezala, dena bertan behera gelditu behar zenean. Aurrera 20 urtekoak, 40 urtetik gorakoekin batera, gehi txakurtxoren bat. Aurrera Egillorkoak, Juxe Zuazua, Txema Crespo eta Lide Crespo. Aurrera Izaskun Andonegi, atzo gerturatzerik izan ez zuena.

100 urtetik gora izango dituzten haritz horien azpian abestiak bata bestearen atzetik kateatu genituen (ikusi irudia), Beñat Arrietak gitarra hartuta. Eta, momentu batean, Ander Navarrok irakurri zuen gutunean Mikeli kontatzen zion iaztik aurrera koronabirusarekin gertatzen ari dena, eta beste hainbat kontu. Kontatu zion “Mendian hil. Hirian hil” izenburuko dokumental bat Euskalduna jauregian estreinatu genuela, eta bertan agertzen dela Mikel bera Iñaki Ochoa de Olza, Atxo Apellaniz, Xabi Ormazabal eta beste handi batzuekin batera. Gure artean jada ez daudenak, badauden arren. Atzo Mikel egon zen moduan.

Bihotzez egindako gauzak ondo edo oso ondo ateratzen dira. Eguzkipean, euripean, behelainotan edo dena delakoan, hori beti gutxienekoa da. Garrantzitsuena da oroimena pizturik mantentzea, patata tortilla, sagardoa, gazta eta menbrilloa partekatzen ditugun moduan, tristura, nostalgia, alaitasuna, zirrara eta emozio guztiak ere elkarbanatzea. Hau bai dela bizir, hau!

Mila esker zeuen etxeko atea zabaltzearren, beste behin, Egillorren edo Zaraiako basoetan.

 

Mendi Festa 2021

%x %A in Mendian Hil Hirian Hil

MendiFesta2021(Andoni Ormazabalek gustura irakurtzen ditu blog honetako postak, beraz arreta handiz idatziko dut oraingo hau, ea lortuko dudan. Goazen!)

“Bertanbehera” urtea izan zen 2020a, “hurrengourterako” mezuak jaso genituen, jakin barik 2021ean berriro bidaliko zizkigutela mezu berdinak. Orain 2022an izango da 2021erako agindutakoa, segurtasun neurri guztiekin eta abar eta abar.

Zorionez, segurtasun guztien zain egon ordez, pertsona, talde eta elkarte batzuk pausu bat aurrera emateko gai izan dira hilabete hauetan guztietan. Mendi Film Festivalekoak, adibidez, edo Donostiako Zinemaldikoak, Musika Hamabostaldikoak, Zarauzko Literaturiakoak… Zinema aretoak eta kulturguneak zabaldu dituztenei, ekitaldi gutxienez mistoak antolatu dituzten guztiei, aurrez aurreko topaketetarako espazioa lagata. Hauei denei eskertu behar dizkiegu bizipoz dosi horiek eskaintzearren. “Arriskua” hartzearren bestelako “birusak” kutsatzeko, kulturaren birusa, musikarena, zinemarena, edertasunarena, adiskidetasunarena, “hemengaude”-rena, “oraindamomentua”-rena, “goazenaurrera”-rena, “kulturaseguruada”-rena.

Atzo Urretxun Andoni Ormazabalek eta haren familia zabalak, senideek eta lagunek, pausu bat edo bi eman zituzten aitzinera. “Hemen gaude!” ozen esatera, eskalatzaile gazteei “ez geratu etxean!” eta Xabi Ormazabali “gogoan zaitugu!”. Liluragarria benetan, bihotzez egindako guztia bezala. Momentu batean, photocall harekin, Iker Pou, Mikel Zabalza eta Alberto Iñurrategi publikoaren artean ikusita eta zegoen giroarekin Mendi Film jaialdiaz gogoratu nintzen. Gustura, oso gustura.

Mendi Bekaren azken nondik norakoak azaldu zizkiguten, musika lagun. Dokumentala ikus-entzun genuen, solasaldia sofa batean egin genuen (lehenengo aldia zen niretzat). Felipe Uriartek merezitako omenaldia eta laztanak jaso zituen. Jaten eta edaten eman ziguten. Gaintzako sutondoa ere piztuta igarri nuen, Labeaga izeneko aretoan.

Eta gauzak zer diren, atzo bertan, duela urtebete juxtu, Sandailiko grabaketa egin genuen Andonirekin, Araotzen. Zenbat bihotz ipini duen gizon honek proiektu honetan nabarmena da, pelikula ezagutu duzuenok badakizue. Irribarre eta jarrera horrekin normala da jendeak zu maitatzea.

Bizitzak zergatik ipintzen gaituen bidean pertsona zehatz batzuekin? Zergatik “kausalitate” hauek, Andoni?

Featuring WPMU Bloglist Widget by YD WordPress Developer

跳至工具栏