You are browsing the archive for Zineman.

Barkamenaz

%x %A in Humanizazioa, Suminetik bakera, Zineman

MaixabelItxi begiak, arnasa hartu lasai, saiatu beste pentsamenduak alboratzen. Saiatu kanpoko soinuei entzungor egiten. Eta saiatu burura ekartzen inoiz zeure biografian min gehien egin dizun pertsona hori, zerbait barkaezin hura egin zizuna. Eutsi pertsona haren irudiari, gogoratu sentitu zenuena (edo duzuna). Sentitu mina. Arnasa hartu lasai. Mina askatu. Eta saiatu pentsatzen pertsona hari barkatzen. Arnasa hartu. Mina askatu.  5 minutuko ariketa.

Itxi begiak, arnasa hartu lasai, saiatu beste pentsamenduak alboratzen. Saiatu kanpoko soinuei entzungor egiten. Eta saiatu burura ekartzen inoiz zeure biografian min gehien egin diozun pertsona hori, zerbait barkaezin hura egin zeniona. Eutsi pertsona haren irudiari, gogoratu sentitu zenuena (edo duzuna). Sentitu mina. Arnasa hartu lasai. Mina askatu. Eta saiatu pentsatzen pertsona haren barkamena. Arnasa hartu. Mina askatu.  5 minutuko ariketa.

Barkamena, errukia bezala, kutsatutako kontzeptu horietakoa da. Errefusa edo lotsa sentitu dezakezu planteatze hutsarekin, kutsadura harengatik. Eta, hala ere, zein beharrezkoa den, zein osatzailea den. Maila pertsonalean eta kolektiboan. Maixabel Lasak berak bigarren aukerei buruz nahiago du hitz egitea. Bera izanda, nire ustez, barkamenaren eredu nagusietakoa geurean. Erreferente moral handia. Ez dakit ikus-entzun duzuen “Maixabel” pelikula, baina karteldegiant opatuko duzue oraindik hemen edo han. Zoazte.

Aldea dagoelako barkatzen duzunean edo barkatzen eta ahazten ez duzuenean. “Herriak ez du barkatuko”, entzuten genuen kalean, irakurtzen genuen kaleko hormetan. Irati Goikoetxeak beste irakurketa posible bat izen bereko liburuarekin, aurreko linkean hari buruzko iruzkina topatuko duzue. “Cumplimiento íntegro de las penas”, entzuten genuen kalean. “Ni olvido ni perdón con los terroristas”, irakurtzen genuen kaleko hormetan…

Bestela, barkamena bera mendeku mota bat izan daiteke? Hor daukazue, nahi izanez gero, Eric-Emmanuel Schmitten liburua, “Barkamenaren mendekua” hain zuzen ere.

Eta amaitzeko, beste azpikontzeptu bat, laikoa bezain sakonki espirituala, gazteleraz “perdón no-dual” esaten dena. Honen inguruan eskola oso bat dago, euskaraz  Barkamenaren Eskola esangi genuena. Hor dabiltza Jorge Lomar eta Reyes Ollero gidaritza lanetan. Mila esker zeuri, Izan, hauen berri ematearren.

 

Summer of Soul

%x %A in Musikan, Suminetik bakera, Zineman

Summerofsoul1969ko udan, NYCko Harlem auzoan, musika jaialdi handia antolatu zuten. Musika beltzen inoizko festibalik handiena, denboran (eta ia espazioan ere) lehiatu behar izan zuena Woodstock erraldoiarekin, New York estatuan antolatutakoa hura ere. Historiako orrialdeetan oihartzun dexente apalagoa izan zuen arren, egun haietako emanaldiak grabatuta eta nonbait gordeta gelditu ziren. Norbaitek biltegi hartatik erreskatatu eta dokumental bikaina egin zuen arte, lehengo egunean zineman ikus-entzun ahal izan genuena. Oso deskubrimendu pozgarria izan da, “Searching for Sugar Man” dokumental gogoangarriaren parekoa edo ia.

Komunitate baten duintasuna sendotzea kulturaren bidez, zehazki musikari esker. Horrela laburbildu dezakegu uda hartan gertatutakoa. Kontuan hartu behar ditugu hamarkada hartako lau mugarriak: John Fitzgerald Kennedy-ren hilketa 1963an, Malcolm X-rena 1965ean eta Robert F. Kennedy eta Martin Luther King-enak 1968an. Afroamerikarren eskubide zibilen alde lan egindako pertsona gako hauen heriotza biolentoek Harlemeko kaleetan erantzun biolentoak eragin zituzten urte haietan. Eta indarkeria haren antidoto edo prebentzio moduan muntatu zuten hain zuzen ere musika jaialdia aste haietan.

Bizipoza da dokumentalak transmititzen duena, iluntasunaren gainetik argia eta indarra. Soul, R&B, gospel eta musika beltz eta latinoen erritmoen bidez bakea, zentzu batean. Nina Simone, B.B. King, Stevie Wonder, Gladys Knight eta beste artista beltz batzuen zerrenda luzea topatuko duzue harribitxi honetan, zinema aretoetan edo etxean bertan ikus-entzuteko aukera duzuena.

PD.- “Summer of Soul: Cuando la revolución no pudo ser televisada”. El Sótano, Radio 3.

 

After life

%x %A in Dolua, Zineman

AfterLifeBeste aholku bat Netflixen serieen artean. Komedia beltz ingelesa, tarteka beltz-beltza. “After Life”-k kontatzen du adin ertaineko gizon alargundu berri baten istorioa. Haren tristura eta amorrua adierazten ditu ironiaz, sarkasmoaz eta tarteka oso modu mingarrian inguruko pertsonentzat. Haren txakurrak ematen dio arrazoi bakarrenetarikoa bizirik jarraitzeko, bere buruaz beste ez egiteko.

Bigarren denboraldian, pertsonaia nagusia (Ricky Gervais aktoreak antzeztua, argazkian ezkerrean) joaten da leuntzen bere jarrera, eta haren bizitzaren atea zabaltzen die, apur bat bada ere, beste pertsona batzuei. Besteak beste, hilerrian ezagutzen duen Anne pertsonaia maitagarria (argazkian eskuinean), bera ere alarguna.

Doluaren inguruko umorezko seriea da, bizitzak aurrera egiten duenean gertatzen diren argilunak erakusten dituena. Ekoizpen xumea da, gustura ikusten da, eta aktore nagusiaren papera bikain antzeztuta dago. Gomendagarria.

 

PD.- Atzo amaren urtebetetzea izan zen, 80 urte bete izango luke. Bizitzak aurrera egiten du, bai horixe.

Non dago enpatia?

%x %A in Suminetik bakera, Zineman

mikelzabalzaGizaki guztiok enpatiarako gaitasuna dugu, garatuagoa edo ezkutuagoa. Nire ustez, beste pertsona baten oinetakoak jantzi eta eurekin ibiltzea da bizitzan izan dezakegun esperientziarik ahalik eta interesgarrienetakoa.

“A la sombra del nogal” liburua ez baduzu irakurri, egitera animatzen zaitut, konbentzimendu osoarekin. Ion Arretxeren zapatak ipintzeko kuriositatea baldin badaukazu, animatzen zaitut. Torturari buruzko Biblia txiki bat da, eta bertan umorea behin eta berriz topatuko duzu, gezurra badirudi ere.

Ion “Non dago Mikel?” dokumental bikainean agertzen da, Amaia Merinok eta Miguel Angel Llamasek zuzendutakoa. Pelikularen pasarte batean, Ion Arretxek enpatia zantzuak bilatzen zituen Intxaurrondoko kuartelaren barruan, gizatasun zantzuak, infernuaren erdian. Gizakiak gizakiarekin bat egiteko ahalegina da, desesperatua agian, baina hor dagoena. Ziur aski bahitutako guztiak bahitzaileekin saiatutako ahalegin antzekoak dira, bidenabar.

Mikel Zabalza dokumentalaren protagonista nagusia da (argazkian), bestela, eta berak pairatutako torturak (eta Ion Arretxe eta beste pertsona batzuenak) 1985eko azaroan gertatu ziren. Desagertutzat jo zuten eta hainbat egun igaro behar izan ziren gorpua topatu arte. Nebulosa ilun batean egon da hamarkada hauetan guztietan orbaizetarraren bizitzaren amaiera, horrek familiarentzat dakarren sufrimenduarekin.

1985eko azaroaren 26a Mikelen erailketaren eguna da. 1970-80ko hamarkadetan akzio-erreakziozko dinamika basatiak errepikatzen ziren, mendekuaren ekintza gordin eta gupidagabeak. Egun hartan, ETAk José Herrero guardia zibil erretiratua erail zuen Lasarte-Orian, taberna batetik semearekin ateratzen zenean. Bezperan, Rafael Melchor eta José Manuel Ibarzábal militarrak erail zituzten ametrailatuta Donostian autobus batean beste lankide batzuekin batera  joaten zirenean. Azaroaren 25ean ere, Isidoro Díez guardia zibila akabatu zuten Pasaiako portuan.

Begia begi truk. 1975eko urriaren 5ean ETAk Jesús Martín, Juan Moreno eta Esteban Maldonado guardia zibilak erail zituen Arantzazuko santutegiaren inguruan. Hurrengo egunean, Kanpazarko mendatean BVE-k Iñaki Etxabe akabatu zuen, familiaren aurrean.

Hortza hortz truk. 1981eko otsailaren 6an ETAk José María Ryan ingeniaria erail zuen, egun batzuk bahituta eduki eta gero (Lemoizko zentral nuklearrean lan egiten zuen Jose Mariak; “El ruido de entonces” liburua kaleratu berri du honi buruz Anton Arriolak). Urte hartako otsailaren 13an, Joxe Arregi asteasuarra atxilotu eta  torturatu zuten poliziek Madrilen, eta egun batzuk geroago hil zen horren ondorioz. (Urte hartako otsailaren 23an guardia zibil eta militarren talde batek estatu kolpe bat eman zuten Madrilen).

Mikel Zabalzak eta Iñaki Etxabek loturarik ez zeukaten ETArekin, Joxe Arregik bai. Hainbeste aldatzen du edukitzeak ala ez edukitzeak? Guardia zibila edo militarra izateak ala ez izateak?

Ez begiratzea, bistan da zein den modurik hoberena enpatiarik ez sentitzeko. Eta begiratuta ere, ez ikustea. “Ojos que no ven...”. Irakurtzea arriskutsua da zentzu horretan, zeozer sentituz gero enpatia garatu dezakezula. Eta, are arriskutsuagoa, errukia adieraztea.

Hau guztia idatzi dut Mikelen dokumentala ikusi eta entzun eta gero. Halaber, zainketa aringarrietako kontsultan gizon bat, guardia zibila izandakoa, atenditzen hasi eta gero.

Doluak eta gazteak

%x %A in Aulki Hutsak, Dolua, Mendian Hil Hirian Hil , Zarautz Errukitsua, Zineman

GrievingTeensUnibertsitateko ikasleak prestatzen dabiltza karrera amaierako lanak aste hauetan. Horietako bi, Urola Kostako bi neska, harremanetan ipini dira nirekin egun hauetan hori dela-eta: Larraitz Blanco Kazetaritza ikasketak bukatzen ari da, eta gai moduan zainketa aringarrien eta eutanasiaren ingurukoa aukeratu du, heriotza duina alegia. Eduki genuen solasaldian, interes handia erakutsi zuen, pozgarria da 20 urteko jendea gai hauetaz arduratzea. Izaro Egaña, bestela, Ikus-entzunezkoen ikaslea da, eta dolua izan da berak hautatutako gaia. Dokumental laburra egingo du, eta horretarako testigantzak bilatzen ari da, bizipenak eta apunte teorikoak. “Aulki Hutsak” ikusi du, eta antzeko planteamendua egin nahi du, baina ikuspuntu desberdin batekin: Jende gazteak doluak nola bizi dituzten aztertzea. Horretarako, Lide Crespo “geureak” parte hartuko du lan honetan, behin “Mendian hil. Hirian hil”-en estreinatu eta gero animatu da beste urrats bat ematen. Izan ere, MHHH-ekin lortzen ari garena da 20-30 urtekoak pelikula ikus-entzutera etortzea eta hausnarketa hauek eurekin konpartitzea.

Bitartean, asteburuan “Dardara” dokumentala ikus-entzun dugu azkenean Maiderrek eta biok. Eta horixe sortu dit barruan ‘Berri Txarrak’ taldeari buruzko pelikula honek: Zirrara, dardara. Baita nostalgia ere, orain pandemiagatik disfrutatu ezin ditugun kontzertuengatik. Atzean lagatako  gaztaroko urte horiengatik ere bai, orain dela 25 urtekoak, BTX hasten ari zirenean musikaren munduan. Pelikularen pasarte batean, ama batek azaltzen dio alaba txikiari (bandaren zale amorratuak biak ala biak) zer den fisikoa ez den mina, ikus daitekeen zauririk lagatzen ez duena. “Min hau” abestiaren hitzen haritik: “Min hau neure neurea dudala badakit, baina zauria ez dut topatzen inundik…”. Akorde eta hitz hauekin hasten da “AH” dokumentala, hain zuzen ere, eta ederra da ama eta alabaren arteko solasaldia entzutea. Gainera, Izaro ikasleak galdera horixe egin zidan aurrekoan, beste batzuen artean: Zelan azaltzen zaion ume bati zer den dolua, ikusten ez diren zauri horiek zer diren.

Erronka bat daukat laster, ildo honetatik jarraituta. “Compassionate communities” mugimenduan, helburu nagusien artean heriotzaren kontzientzia hedatzea eta doluari daukan garrantzia ematea daude. Nerabe eta gazteen artean hau lantzea erronka bikoitza da, sarritan gurasoekin hasi behar garelako. Eta geure beldur eta ezin propioekin. Getxon, Gasteizen, Donostian (Bidegin) ondo dabiltza jarduera hauetan, baita geure Zarautzen ere. Hirugarren urtea beteko dugu aurten geure ekimen errukitsua martxan ipini genuenetik. Eta bereziki Salbatore Mitxelena ikastolan aritzen gara lan pedagogikoa egiten. Miren Ros eta biok bertako gurasoak gara, eta hilabete honetan saio bat egingo dugu DBH3ko ikasleekin, pelikula batetik abiatuta: “Monsieur Lazhar” bikaina. Dolua, heriotza eta suizidioa 14-15 urtekoekin lantzeko erronka dugu. Eta nire kasuan oso berezia izango da, ikasleen artean Pello semea izango dudalako.

Dolua inspirazio iturri izugarria dela kontu jakina da. Beste pelikula bat ikus-entzuteko aprobetxatu ditugu “egun santu” arraro hauek: “Nomadland”Frances McDormand aktoresak ez badu Oscar saria irabazten aurten lan honengatik, oso gertu geldituko da. Desolazioa, elurra eta hotza, paisaia lehorrak eta gainditu gabeko doluak dira filmaren osagai batzuk. Beste AEB bat erakusten dute, nomadena, etxe finkorik ez daukatenena, sistematik kanpo xamar bizi direnena. Autokarabanako asteburu baterako pelikularik egokiena. Erabat gomendagarria autokarabana barik ere.

“Eta min eman arte zure falta izan
Ez da musa hoberik”. Berri Txarrak.

 

PD.- “Quizá vivir sea ésto” (Jorge Egocheaga).

Komedia beltza (III)

%x %A in Beste terapia batzuk, Bizi gara!, Zineman

El-inconvenienteAspaldiko partez, umore beltzaz arituko gara oraingoan blogean. Helduleku zoragarria, goitik behera, garai ilun luze eta triste honetan. Birusak lagatzen digun arnas zirrikituetako bat zinema da, eta Zarautzen behintzat martxan eta osasuntsu dago herriko aretoa. Lehenago ez geneukan ohitura bat daukagu orain Maiderrek eta biok larunbat arratsaldeetan, ohitura ederra euria lagun, lainoa edo dena delakoa. Gaurko plana adibidez.

Aurrekoan, umore beltzeko pelikula fina, atsegina eta, batik bat, oso barregarria ikus-entzun genuen Modelo zineman: “El inconveniente” (Bernabé Rico, 2020). Sarak (Juana Acosta) pisu eder bat topatu du Sevillan, dagoen auzoko beste etxeekin konparatuta dexente merkeagoa. Prezio paregabearen truke, eragozpena da jabea bertan biziko dela hilgo den arte. 80 eta piko urteko emakumea da etxeko jabea, Lola (Kiti Mánver), umoretsua, erretzailea eta heriotza gertu duena.

Umore beltzeko keinuak bata bestearen atzetik datoz filmean, seriotasuna kentzen tabu handiari, eta eskertzekoa ez ezik ozen txalotzekoa da. Edozein une egokia izan daiteke heriotzaz hitz egiteko, baina gauza bera ezin da esan gaiaz apur bat barre egiteko, sarritan ez da egokia. Hala ere, zirrikituak daudenean, barre egin dezagun heriotzaz ere. Osasuntsua da guztiz.

 

Info+:

Oharrak nire semearentzat

%x %A in Onkologikoak, Zineman

cuadernotomyBeldur kolektiboaren urtea amaitzear dago. Ez da azken orrialdea izango, oraindik falta zaigu koaderno hau bukatzea. Bitartean, besteak beste, izua zein indartsua den ikasi dugu. Berez, ikasita geneukan, ondo badakigu zer den ikarak agintzea jendartean. Beste modu askotan gertatu da lehenago ere.

“El cuaderno de Tomy” benetako istorio batean oinarritutako pelikula argentinarra da. Valeria Bertuccelli da aktoresa nagusia, minbizia duen ama gaztea (María). Koadernoa idazten du seme txikiarentzat, etorkizunean hain txikia izango ez denean berak irakurri ahal izateko. Eta bertan, hausnarketak, sentimenduak eta astez aste gertatutakoak islatuta daude. Ondare baliotsua. Ariketa ona, denok egin dezakeguna, bizitzaren amaiera iritsi baino lehen ere. Ni neu orain arteko koadernoa amaitzen ari naiz, 2020 arte gertatutakoa semearentzat, alabarentzat, emaztearentzat eta gertukoentzat azalduta modu batean. Neure moduan.

Filmaren amaiera aldera, bizi garen herrialdean gaur egun mahai gainean dagoen debatea ateratzen da. Zer den sedazio aringarria, zer eutanasia. Hain zuzen ere momentu hauetan, Argentinan bizitzaren amaieran baino hasieran gertatzen den beste auzi baten eztabaida pil-pilean egon denean: abortuaren legea. Pelikulara itzulita, Mariaren borondatea errespetatzeko oztopo nagusia, azken finean, beldurra izango da. Erabat legala den sedazioaren aurrean ospitaleko buruzagien beldurra. Gaixotasunari buruzkoak koaderno hartan ez ezik, Twitterren ere zabaltzen ditu Mariak. Eta hain mediatikoa izan da bere kasua, non ospitaletik ikara sentitu duten gizarteak amaiera gaizki interpretatzeko. Eta arazoak eduki, dena legala izan arren.

Beldurrak agintzea sekula ez da bide egokia izango. Ohar hori ere lagako diot semeari. Alabari. Eta neure buruari.

Eskerrik asko, Jesús Sánchez Etxaniz. Pelikula gomendatzeagatik.

 

Zenbaki hotzak

%x %A in Oroimenean, Suminetik bakera, Zineman

paris-france2015eko azaroaren 13an 130 hildako eta ehundaka zauritutako pertsona laga zituzten eraso basatiek Frantziako hiriburuan. Ondo gogoratzen naiz non nengoen gau hartan: Ordurarte egon gabeko herri txiki batean, Altzon nengoen, Tolosaldean. “Aulki Hutsak” aurkeztera joan nintzen, bertan afaldu eta azken portukoa hartu ostean autoan muntatu nintzen. Irratia piztu eta entzun nuen albistea. Hurrengo egunean hegazkina hartu behar nuen Maputoraino (Mozanbike) joateko, Istanbuldik igarotzen.

Egun hauetan, izugarrikeria horri buruzko seriea ikus-entzun dut Netflixen: “13 novembre: Fluctuat nec mergitur (Gédéon eta Jules Naudet, 2018). 3 ataletan banatuta dago dokumentala. Eta akaso interesgarriena da azken atalaren amaiera, doluan bete-betean sakontzen duena. Eta elkartasun keinuetan fokua ipintzen duten tarteak ere, chapeau!(Eskerrik asko Basi!). Hain zuzen ere, aurtengo mezua iritsi zait Baketik elkartetik, bere soiltasunean: “2020ko krisi honetan ikasi dugun erresilientzia elkartasun bihur dadila 2021ean”.

Zenbaki hotzak dira, izen-abizenak falta dira eta hainbat azalpen, 2020ko azaroaren 11an Covid19ak Frantzian 1.220 hildako laga zituela esaten badugu. Azaroaren 14an 931. Azaroaren 18an 1.219. Egia da zenbakien dantzak zorabiatu egiten gaituela, perspektiba galdu arte. Konparaketak egin dira koronabirusaren heriotzen kopurua eta hegazkin istripuen artean. Nolabait konturatzeko bat-batean gertatzen diren heriotza hauek guztiek zein magnitude daukaten. Berdin egin genezakeen atentatuekin konparaketa: Parisko atentatu hura halako 10, halako 7…

Goian beude.

 

Zutabeak

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil , Zineman

ZutabeakAlondegiaAmsterdam izan zitekeen, Manchester edo Paris. Bilbo da, nire hiria, jaiotzakoa baino adopziozkoa. Eta argazkikoa, garai batean, ardo biltegia izan zen, Indautxu auzoan duela 100 urte baino gehiago eraikitako alondegia.

Zutabeak eraikin bat zutik mantentzeko habeak dira. Zuhaitzen enborren modukoak dira. Baina gizakiok zutik mantentzeko osagaiak ere badira, metaforikoki. Ez erortzea ez da bakarrik norberaren trebezia kontua, kanpoko eragileak daude eta ezin ditugu kontrolatu sarritan. Erorketak onartuta, berriro jaikitzea norberaren hautua da, hau ere kanpotik eraginda dagoen arren. Behin altxatuta, zutik mantentzeko zutabeak zeintzuk ditugu? Nortzuk ditugu zutabe horiek?

Pasa den asteburuan Mendi Film Festival amaitu da. Egun bizi-biziak izan dira, larunbatean gure pelikularen estreinaldiaren bigarren zatia bizi genuen. MHHH baino lehen ikus-entzun genuen pelikula “Shared Vision” (Keith Partridge) izan zen, Eskoziako itsas aldeko bazter zoragarri batean grabatutakoa. Juxe Zuazua, Txema Crespo eta Lide Crespo publikoaren artean zeuden, ondo lagunduta. Mikelen istorioa, haren familiarena eta lagunena, filmaren zutabe nagusietakoa da, bihotzera iristen diren horietakoa. Kurtzebarriko irudiak, Egillorkoak eta Eñauten txeloaren notak osagai ederrak dira horretarako. Borobiltzeko, Izaskun Andonegi ere Golem zinemetan egon zen. Presentzia beroa da beti Izaskunena, espiritualtasunaren zutabea eman diona dokumentalari neurri handi batean.

Izaskunen hitzetan, beste sokalagun bat eduki genuen gurekin: Iñigo Suberbiola. Oso komunikatzaile ona da Iñigo, eta ibilbide profesional sendoa dauka. Abesten ere ipini genuen dokumentalean, Santa Barbarako inguruetan, Zarauztik Getarirako bidean, euria lagun. Pelikularen ahotsak ere ez zuen hutsik egin, Raquel Navarrok. Arantza arrebak, Ruth lehengusinak eta aspaldian mendilagunak izan ditudan Bittor eta Manuk ere ez zuten galdu bigarren aurkezpena. Ezta Marije Goikoetxeak eta Eider Otxoak ere, AH-eko protagonistak direnak. Gau berezia zinez.

Argazkiak errepasatzen, aparta izan da zinemaldia. Beste bost pelikula ere ikus-entzun ahal izan ditut gainera, “Free as can be” (Samuel Cossley), “Into the Canyon” (Peter McBride), “Out of the Blue” (Montaz-Rosset D &S), “L’escalade libérée” (Benoit Regord) eta “Harda / The tough” (Marcin Polar).

Baina astea borobiltzeko, sorpresa bat izan dugu. Mendi zinemaldian egotea nahikoa saririk ez, eta eguzkilore bat pozik jaso genuen Eider Ballinak, Gorka Etxabek eta hirurok, Josu Txintxurreta gogoan. 15 euskal ekoizpen aurkeztu ziren, horietatik 5 aukeratu zuten Sail Ofizialera, eta horietatik MHHH hautatu zuen epaimahaiak euskarazko lanik onentzat. “Iparraldean” (Romain Jamet), “Urmuga” (Mattin Zeberio) eta aurreko domekan aurkeztutako “Aterpean ateri” izan ziren beste izendatuak. Jakina, hizkuntza(k) beste zutabe nagusietakoa d(it)ugu.

Bizi gara!

 

MHHH hedabideetan:

 

Lehenengo elurtea

%x %A in Bizi gara!, Mendian Hil Hirian Hil , Zineman

elkarrizketanagoreBilboko igande euritsu batean, Euskalduna jauregi apur bat fantasmagoriko batean, jendearen beroarekin. Egia esan ez zait elementu hobeagorik bururatzen herenegungo jaiotza ospatzeko. Bueno bai, Bilbo elurtua…

Herenegun izan daiteke Himalaietatik gertuen egon naizena orain arte. Sukuren presentzia, Felipe eta Juanjo bezalako munstroak hortxe ukondoz ukondo. Eszenatokia eurekin  konpartitzea, izango balitz bezala gauzarik naturalena. Leku batzuetara bakarrik joango gara bizitza honetan imajinazioarekin, liburuen bidez, dokumentalen bidez. Eta pozik, txango horiek egin ahal baldin badugu!

Aterpean ateri egon ginen, Ruben Crespo eta Mikel Sarasolari esker. Martxoan eta apirilean denok bizi izan genuena islatu zuten, goi kirolari baten ikuspuntutik. Eta amaitu ginen ezinezko jauziak ikusten kayak batekin. Espero dut inoiz bisitatuko dugun Islandia eder hartan (Islandia al zen?).

Jarraian ikus-entzun genuena pelikula labur liluragarria izan zen, animaziozkoa, orain dela 100 urte edo gehiago atzera eginda denboran, txotxongiloekin egindakoa. Ignasi López Fàbregas-ek egundako gutizia bat: El gran hito. Dosi txikitan, gutizia guztiak bezala.

Bueno, guzti-guztiak ez. Geurea ere gutiziatzat hartu dezakegula uste dut, eta dosi handiagotan eskaintzen dugu, metrajeari dagokionez. Gutizia da musika, Eñautek egindakoa eta hainbatek goraipatutakoa. Gutiziak grabazioko lekuak, Zaldibarko Imak, irizpide zuzenarekin, moko fintzat hartu nau. Eta hala da.

Halaber, gutiziak dira aukeratu ditugun uneak. Egia esan, bereziki sufritu dut hirugarren eta azken honetan kanpoan gelditu diren beste une horiekin guztiekin. Josu eta Eiderrek pazintzia eduki dute nirekin eta behar den bezala azaldu didate zergatik hori eta beste hura ez genituen sartu behar, zergatik orden aldaketak. Eskerrak.

Udazkeneko lehenengo elurte honetan ospatu dugu neskatilaren jaiotza beraz. Aurreko bi neskatoak ere abenduan jaioak dira, “Aulki Hutsak” Elgetan eta “S(u/a)minetik Bakera”  Arrasaten. Bilbon eta testuinguru oso berezian hirugarrena, nazioarteko zinemaldi batean, Mendi Film Festivalen. Aurkezle lanetan Aitor Elduaien egon zen, fin-fina gizona. Idahon (AEB) ezagutu ginen duela urte dexente, kasualitatez, eta bizitzak horrelako agertoki batean berriro topatzea ekarri digu. Bertan zegoen zinemaldiko Jabi Baraiazarra ere, honen guztiaren koordinatzailea eta geu MFFen egon ahal izatearen “errudun” nagusia.

Publikoan, etxekoak, lagunak, lankideak eta ezezagunak hurbildu ziren itsasadarraren ondora, aretoa bete zuten eta “Mendian hil. Hirian hil” estreinatu genuen. Andoni Ormazabal, Arantxa Gurrutxaga eta Pello Arrue, Suku Maya, Felipe Uriarte, Juanjo San Sebastián, Eñaut Zubizarreta, Josu Txintxurreta eta Eider Ballina bertan egon ziren. Pena izan zen protagonista guzti-guztiak egon ez izana elkarrekin, pandemiaren ajeak. Hurrengo larunbatean Alondegian beste protagonista batzuk egon ahal izango dira behintzat.

Une horietan sentitzen diren emozioak askotarikoak dira, lehenengoa bizipoza. Gizaki guztiok bilatu eta behar duguna. Hor egotearren, hain ondo lagunduta eta hain dokumental ederra aurkeztearren. Bertigoa ere bai, zortzimilako batean aurretik inoiz egon gabea ni. Gogobetetasuna, trilogia hau borobiltzearren eta zentzua topatzearren bizipen pertsonalei eta profesionalei. Esker ona, alde askotatik. Liseriketa egiten nabil oraindik, besteen inpresioak jasotzen. Baina hitzez adierazi behar nuen nik ere.

Arrakasta eta arrastaka. Bizitzan ikasi behar den gauza bat hauxe da, hankak lurrean jaso behar direla egoera atseginak eta desatseginak. Zutik.

Mendiak bezala.

Featuring WPMU Bloglist Widget by YD WordPress Developer

跳至工具栏