Mónica eta Iñaki (Rekarte). Marimar eta Juan José (Garfia). Bi istorio paralelo eta antzeko amaiera: ‘Deabru’ hiltzaile arriskutsua izan edo ‘munstro’ preso terrorista, iluntasunetik argitasunera igarotzea maitasunari esker. Hilketen gordinkeria bezain erreala damua eta bizitza berri baten hasiera. Patu latza aldatzearen aukera gauzatua.

Pertsona baten eraldaketak inguruan mesfidantza sortzen du, batzuentzat traidore, beste batzuentzat hiltzaile betiko. Zarena baino zinena izatea betiko, aldaketarako aukera barik, begi/belarri/burmuin zurrunentzat. Eta barkamena zintzotasunez eskatu arren, hildakoen senideek aukeratu dezakete barkatzeko ala ez. Zailena nork bere burua barkatzea dela argi edukita. Argi orduak topatzea iluntasunean ez dela batere erraza.

Duela gutxi irakurri dut “Escapar. Historia de un rehén” komikia (Guy Delisle. Astiberri, 2016), eta hala kartzelan egon nola bahituta, hainbat bizipen komun somatu daitezke presoengan eta bahitutakoengan, desberdintasun guztien gainetik.

Tortura izan daiteke figura bien arteko osagai komunetako bat. Bahiketa bat tortura mota bat dela argi dago, ikusi nahi ala ez. Eta mundu osoan tortura ohiko arma moduan erabiltzen dela atxilotutako batzuekin eta preso batzuekin, ikusi nahi ala ez, onartu ala ez, ontzat eman ala ez, bistan da.

Hemen ere bai.